հետքը կգտնեն, ուրեմն, վերջին գնացքին պետք է հասնիմ։
Ծերունին նայեցավ պատի վրայի ժամացույցին և ըսավ.
- Ճիշտ է, պետք է մեկնիս։
Միհրանը ուզեց մինչև կայարան ընկերանալ Մարիային,
բայց նախ Մարիան և հետո ծերունին բողոքեցին: Մարիան
կըսեր, թե կարող է մինակը երթալ կայարան։ Անիկա մեծ
բաներու պատրաստված էր և ծիծաղելի կգտներ, որ չի կարենար
մինակը անցնիլ մութ և ամայի փողոցներն, ուր արդեն
կատուի մը անգամ չէր կարող հանդիպիլ: Բայց հայրը
առարկեց աղջկանը, որ ճիշտա այդ մեծ պարտավորությունները
կատարելու համար պետք չէր, որ իր կորովը մսխեր
փոքրիկ բաներու վրա, իսկ պարզ Էր, որ Միհրանը պետք
չէր երևար ոչ ոքի:
Մարիան հրաժեշտ առավ Միհրանեն, ըսելով, որ կետ առ
կետ կկատարեր տված պատվերները և երկու օր հետո կուգար
արդյունքի մասին տեղեկացնելու։
Հայր ու աղջիկ դուրս պիտի ելլեին, երբ տիկին Սոլը եկավ
միացավ անոնց։
- Այսպեսով քանի մը րոպե ավելի կըլլամ աղջկանս
հետ,— ըսավ ան։
Կայարանը տիկին Սոլը ծրար մը հանձնեց աղջկանը։
Մարիայի ընթրիքի բաժինն էր, որ մայրը հետը բերեր էր։
- Մա՛յր,— ըսավ Մարիան սրտնեղելով,— ես անոթի
չեմ, ծիծաղելի է…
- Երբ անոթենաս, ծիծաղելի չես գտներ ծրարի պարունակությունը,—
ըսավ մայրը և հեգնությամբ նայեցավ հոր
և աղջկան գերագրգռված դեմքերուն։
* * *
Գիշերը Միհրանը անցուց ջղային վիճակի մեջ։ Հանգիստ և փափուկ անկողնին մեջ անիկա անքուն մնաց և մինչև առավոտ տանջվեցավ, գտնելու համար պատշաճ ելք մը, իր տարօրինակ կացության։
Այր ու կին Սոլերը իրեն հետ վարվեր էին ծնողական գուրգուրանքով։
Ոչ միայն Ռընե Սոլը, որ ուրախ էր մեկը գտնե-