Ռընե Սոլը անմիջապես զգացեր էր Միհրանին ջղագրգիռ վիճակը, բայց անիկա այդ վերագրեր էր Մարիան տեսնելու անհամ թերության և գողտր զգացումով երբեմն կժպտեր երիտասարդին։
Անոնք երկուքն ալ գետնախնձորի արտերուն մեջ էին և
հողը կկակղեցնեին բույսերու բուներու շուրջը, երբ հեռուեն
լսեցին Մարիայի գերագրգռված ձայնը և տիկին Սոլի ուրախ
բացականչությունները։
- Թ՛ող աշխատանքդ և գնա, — ըսավ Ռընե Սոլը ոտքի
կանգնելով,— ես դեռ կշարունակեմ:
Միհրանը վազելով գնաց դեպի տունը և խոհանոցի դռան
առաջ գտավ Մարիան, դեռ հացը բազուկին վրա։
Մայրը վերջապես վերցուց հացը աղջկան ձեռքեն, և Մարիան
ու Միհրանը քաշվեցան ճաշասրահը։
- Ի՞նչ լուր,– ըսավ Միհրանը անհամբեր։
- Շա՜տ, շա՜տ բան ունիմ քեզ հաղորդելիք,— պատասխանեց
Մարիան, գլխարկը հանելով և դնելով աթոռի մը
վրա։
Արդարև, Մարիայի բերած լուրերը շշմեցուցիչ էին։ Անոնք
Միհրանի առաջ կգնեին նոր հարկադրություններ, նոր
ստիպողական պարտավորություններ։
*
* *
Մայիսի մեկի գիշերը, ժամը տասնին մոտ, Վիկտորյան, որ ընթրիք պատրաստեր էր ոչ միայն Բարպային, այլև Միհրանին և Յորկիին համար — Բարպան հայտներ էր, որ երկուքն ալ անպատճառ պիտի գային Մըդոն,– տեսնելով, որ ոչ մեկը չէր դարձեր տուն, սկսավ մատնվիլ անձկալի մտահոգության։ Անիկա նախ հուսաց, որ իր ժամացույցը առաջ է և թե փաստորեն այդքան ուշ չի կրնար ըլլալ, բայց հարևան տան աղախինը, որուն ժամը հարցուց, հաստատեց, որ ճիշտ ժամը տասն էր: Վիկտորյան կերթար մեկ սենյակեն մյուսը, կարծես իր սիրելիները որոնելով: Ամեն մեկ առարկա, որ աչքին տակ կիյնար, իրեն կհիշեցներ Բարպան, Միհրանը կամ Յորկին, և փոխնիփոխ կլեցվեր արհավիրքով
