թա… իր ճամփուն վրա ձգելով բարկ անուշահոտություններու հետքը… Եթե իրեն հանդիպիս և միամտությունը ունենաս հարցնելու, թե ո՞ւր կերթա… կպատասխանե, շատ համոզիչ և պարզ ձևով, որ աշխատանոցին մեջ ստիպողական գործ ունին և թե գիշերը պիտի աշխատին։
— Մի՞թե այդպես կին Է,— ըսավ Միհրանը, և անոր
աչքերուն բիբերը ընդլայնեցան զարմացումեն։
— Այո՛, սրտառուչ, ազնիվ, անվնաս կին Է, ահա թե
ի՛նչ կին Է, դեռ ավելին…. պարկեշտ և բարի կին Է… և
տասնյակ֊հազարավորներ կան իրեն պես…
*
* *
Բարպա Խաչիկը, թեև դժվարավ, բայց վերջապես համակերպեցավ որ Միհրանն ալ գործ փնտրե և ավելի ուշի թողու ուսմունքը շարունակելու ծրագիրը։ Բայց անիկա վճռականապես հայտարարեց, որ ինքը չէր զիջեր երբեք Միհրանի և Յորկիի աշխատանքի արդյունքով անգործ ապրելու մտքին։
— Դուք իմին աղեկությո՞ւնս կուզեք կոր, թե մահս կուզեք
կոր,— ըսավ ան Միհրանին և Յորկիին, մռայլելով։–
Եթե մեյ մըն ալ ինձի խոսիք անգործ տանը մնալու մասին,
ես ալ գլուխս կառնեմ կերթամ, հավիտյանս ձեր երեսը չեմ
նայիր։
Յորկին հասկցավ, որ ճարը չի կար, և խոստացավ իր
ընկերներու միջոցով գործ մը գտնելու։ Բայց Բարպան անհամբեր
էր և հետևյալ օրն իսկ Միհրանին ընկերացավ, ինքն
ալ գործ մը գտնելու համար։
Շաբաթներ և շաբաթներ տևեց այդ չարչարանքը։ Բարպա
Խաչիկը այն տպավորությունը ուներ, որ նետվեր էր
հորձանքի մը մեջ և գլխապտույտ արագությամբ ինքն իր
վրա դառնալով, կերթար դեպի անորոշ վախճան մը։ Անիկա
ժամանակ իսկ չուներ մտածելու, պահ մը անդրադառնալու
իր վրա, ցավելու կամ ուրախանալու։ Ահագին աղմկալի
մեքենա մը իրեն և իրենները առեր էր իր անիվներուն
