դառնորեն բողոքելով Միհրանին և Յորկիին դեմ, որ անհոգ կգտնվեին և իրեն գործ մը չէին գտներ։
Շաբաթ իրիկուն մը ընթրիքեն հետո, երբ Բարպային
սրտնեղությունը ծայր աստիճանին հասած էր, Միհրանը
առաջարկեց մորեղբորը միասին կինո կամ թատրոն երթալ…
— Ինձմե աղվոր թեադրո՞,— ըսավ Բարպան դառնությամբ,—
թեադրոն իմ կյանքս է, ալ բան մնա՞ց, որ գլխուս
գար, վեպի մեջ կարդաս՝ չես հավատար. ի՞նչ էի, ի՞նչ եղա,
բե՛…— ըսավ ան և կատաղությամբ սկսավ սիգարեթ մը
ոլորել։
Երկու երիտասարդները վճռականապես խոստացան գալիք
շաբաթվան մեջ հոգալ Բարպային գործ մը գտնելու մասին։
Բարպան հանգստացավ և հոժարեցավ միասին դուրս
ելլել։
Ձմեռվան ցուրտ իրիկուն էր, օդը չոր էր, բայց գետինը
սառած էր, և մայթերը դարձեր էին սահուն։ Բարպան հաճախ
կսայթաքեր, բայց կմերժեր Միհրանին կամ Յորկիին
թևը բռնել, ինչպես կառաջարկեին անոնք: Վերջապես հասան
Բուլվար Սեն-Միշել և գացին «Սուրսը»։ Սրճարանը այդ
միջոցին լի էր ամեն ազգերուն պատկանող ուսանողներով։
Ծխախոտի ծուխով թանձրացած մթնոլորտին մեջ գարսոնները՝
բեռնավոր ափսեները ձեոքերնուն վրա բռնած, անվերջ
անցուդարձ կընեին և կսպասարկեին պահանջկոտ հաճախորդներուն։
Միհրանը և Յորկին, բազմաթիվ երիտասարդներու
բարևելե հետո, գացին տեղավորվեցան Բարպային
հետ առանձին սեղանի մը շուրջը։
- Այսօր դրամ ստացեր ենք, —ըսավ Յորկին,— քևֆ մը
ընենք,- և մեյ֊մեկ բաժակ կոնյակ պատվիրեց։
Քիչ հետո եկան երկու ուսանողներ, Արամը և Վահրամը,
որոնք անդամ էին Միջազգային ուսանողներու ընկերության
և առանց այլևայլի նստեցան Բարպայի սեղանին շուրջը։
Միհրանը ներկայացուց մորեղբայրը այդ երիտասարդներուն,
ըսելով, թե Բարպան երկաթագործ արհեստավոր էր
և Յորկիի հոր՝ Վասիլի հետ փորձած էր արհեստակցական
միություն հաստատելու։