Բարպան չէր համարձակեր որևէ խոսքով միջամտել։ Իր այ ցելության առաջին պահուն, երբ Պոլը և տիկինը բարևելե հետո երեխային կհանձներ փոքրիկ քսակի մեջ շոկոլատներ կամ բոնբոններ, անմիջապես մայրը կմիջամտեր.
— Ի՞նչ կըսեն, Մարսե՛լ… գլուխդ ո՞ւր կորեր է։
— Մերսի,— կըսեր տղեկը զիլ ձայնով։
— Մերսի Ի՞նչ,— կըսեր մայրը հանդիմանական շեշտով։
— Մերսի մ… սյո…
Բարպային կթվեր, որ այդ բոլորը տանջանք կպատճառե
տղեկին, բայց մյուս կողմանե կտեսներ, որ Մարսելը
առանց շոկոլադի քսակը բանալու, առանց հետաքրքրվելու
անոր պարունակությամբ, կհանձներ մորը. անոր վտիտ և
փոքր բազուկները համառորեն մորը կկարկառեին որևէ երեխայի
համար թանկագին այդ քսակը, երբ նույնիսկ մայրը
զբաղած կըլլար քաղաքավարական ձևականություններով։
— Մտե՛ք, կխնդրեմ, սիրելի պարոն, մեզ մեծ հաճույք
պատճառեցիք ընդունելով Պոլի հրավերը… այսօր օդը գեղեցիկ է,
չէ՞… դժբախտաբար մեր բնակարանը արև չստանար,
բայց ի փոխարեն ամառը զով է…
— Այո՛, զով է նկուղի նման,— կըսեր Պոլը։
Անիկա շարունակ կքրթմնջեր և մշտնջենական դժգոհության
մեջ էր. անիկա դժգոհ էր կառավարութենեն, թաղապետութենեն,
փոստային պաշտոնյաներեն, հացեն, որը կիրակի օրերը
ինքը անձամբ կերթար կգներ, այն գավազանի
պես երկար և բարակ հացերեն, որոնք միջուկ չունին գրեթե
և որոնց ոսկեգույն կեղևը փխրուն է և բնավ կարծրություն
չունի։ Կինը, կարծես թե, ուշադրություն չէր դարձներ ամուսնույն դժգոհություններուն և՝ միշտ Ժպտուն, միշտ լավ տրամադրված,
սեղանին վրա կբերեր կերակուրները, որոնք ինքը կպատրաստեր,
որովհետև աղախին չունեին, և տանը բոլոր գործերը
բեռնավորված Էին այդ մաքուր և նուրբ ձեռքերով կնոջ վրա։
Միայն թե, երբ Պոլը կերակուրի մը հավներ, որը
կարտահայտեր կրկին ուզելով, կինը իր կապույտ աչքերով
կժպտեր և կբացականչեր.
— Ա՜հ…վերջապե՛ս…
