Երբ Մըդոն իր տունը հասավ, այնտեղ խոհանոցի սեղանին շուրջը գտավ Միհրանը և Յորկին: Անոնք առանձին-առանձին եկեր էին, և երկուքն ալ կարծես թե պատերազմեն դուրս եկեր էին, փոշոտված, հագուստները ճմրթված, Յորկիկիին բաճկոնին կոճակները և գրպանները խզված։ Այդ բոլորը կպատմեր Վիկտորյան Բարպային, մինչ երիտասարդները կնետվեին անոր վիզը և մանավանդ Յորկին, հազար կատակ կըներ մոռցնել տալու համար Բարպային իրենց պատճառած մտահոգությունները։
Հետո Միհրանը և Յորկին պատմեցին ցույցերուն պատճառ եղող դեպքերը։
Չորս բանվորներ զոհ գացեր էին մեքենայի մը խանգարմունքով,
որոնցից երկուքը մեռեր և երկուքը ծանր վիրավորվեր էին։
Այդ արկածը նախատեսված էր, քանի մը անգամներ
բանվորները մատնանշեր էին վտանգը։ Բանվորներու
մահը առաջ բերեր էր մեծ հուզում, և նույն իրիկունը իսկ
արտակարգ ժողովի մը մեջ գործարանի բանվորները որոշեր
էին թաղումը կատարել մեծ շուքով և վերածել բողոքի ցույցի։
Բայց այն դրամատիրական ընկերությունը, որ կշահագործեր
այդ գործարանը, կանխելու համար բանվորական ցույցը,
համաձայնության եկեր էր մեռնողներու ընտանիքներուն հետ
և ինքը ստանձներ էր կատարել հուղարկավորությունը։
Առավոտ կանուխ դագաղները փոխադրեր էին եկեղեցին։
Այսուամենայնիվ, բանվորները համախմբվեր էին եկեղեցու
հրապարակի վրա, բայց ահա ոստիկանությունը
միջամտեր էր և ուզեր էր ցրվել համախմբված բանվորները։
Այն ժամանակ դիմադրություն եղեր էր բանվորներու կողմե։
Լուրը տարածվեր էր մյուս գործարանները և ֆաբրիկաները։
եվ ամեն կողմե բանվորները գունդ֊գունդ եկեր էին համերաշխության
ցույց ընելու և միանալու մեռնող բանվորներու ընկերներուն։
Փարիզի ամբողջ ոստիկանությունը զորաշարժի ենթարկվեր էր՝
համախմբումները արգիլելու և ամեն կողմե եկող բանվորական
խումբերը կասեցնելու համար.՝
Վերջապես հուղարկավորությունը կատարեր էին բանվորները,
ծովածավալ բազմություն մը երկու զոհերը առաջնորդեր
էր գերեզման բռունցքները ցցած, կարմիր դրոշակները
