Ե
Կարմիր-ճիճուն՝ զուրկ լինելով որևէ արտաքին գործարանից, իւր համար տնակ փորելիս հարկադրուած է շատ աշխատել։
Եթէ գետինը փափուկ է, ճիճուն ուղղակի գլխի կողմով ծակում է հողը՝ տեղնուտեղը արագ-արագ պտըտուելով գչիրի նման։ Այդ ձևով նա բաւական շուտ է փորում, այն է՝ մի քառորդ կամ կէս ժամում։ Սակայն մեր պստլիկ հերոսի աշխատանքն այդպէս հեշտութեամբ չի յաջողւում, եթէ գետինը կարծր է, այսինքն շատ է պինդ։ Վերջին դէպքում ճիճուն հետևեալ ինքնուրոյն միջոցն է գործ դնում, նա սկսում է ամենայն եռանդով հող կուլ տալ, մինչև որ աղիքները լաւ լքցուին, որից յետոյ մեր փոքրիկ գետնափորը դուրս է սողում և այդտեղ արատթորում կուլ տուածն ու կրկին վերադառնում նոր բեռի համար. և այդպէս փորուածքի համեմատ նա հետզհետէ աւելի ու աւելի խորն է մտնում գետնի մէջ:
— Դէ՛ հիմա ուղիղն ասացէք, այդ կերպով ու այդ ձևով իւր համար ճանապարհ
