Էջ:Charles Darwin, Anerevuyt hoghagorts.pdf/33

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված է

Մի կողմը թողնելով ուրիշ ազգութիւններր, մեր հայ ազգը, որ հիմա մօա հինգ միլիօն է, դրա փոքրամասնութիւնն է միալն վաճառականութեամբ, արհեստներով և այլ աշխատանքներով, պարապում, այն ինչ ազգիս մեծամասնութիւնը պարապում է հողագործութեամբ—երկրագործութեամբ, այսինքն հացաբոյսեր և առաւելապէս ցորեն մշակելով է ձեռք բերում իւր ապրուստը՝ գլխաւորապէս հացը, որ նաև ամենքիս անհրաժեշտ սնունդն է կազմում։ Այդ հացն ստացւում է ալիւրիզ, այսինքն աղացած ցորենից, իսկ ցորենը բուսնում է երկրի վրայ։ Բայց որպէսզի հարկաւոր բանակութեամբ ցորեն աճէ, պէտք է հերկել—երկիրը վարել։


— Իսկ գիտէք արդեօք, թէ ով է գլխաւոր և ամենաժրաջան հերկողը։


— Ինչպէս չգիտենք. երկրագործը։


— Ղորդ է, երկրագործն է, բայց նա մենակ ինքը չէ, այլ նա մի ուրիշ ընկեր ևս ունի, որ իրանից աւելի լաւ հողագործ է։


— Ո՞վ է այդ։


— Ո՞վ, կարմիր-ճիճուն։


— Բայց մի՞թե այդ կարմիր-ճիճուն, այդ լպրտուկը...