Մի կողմը թողնելով ուրիշ ազգութիւնները, մեր Հայ ազգը, որ հիմա մօտ հինգ միլիօն է, դրա փոքրամասնութիւնն է միայն վաճառականութեամբ, արհեստներով և այլ աշխատանքներով, պարապում, այն ինչ ազգիս մեծամասնութիւնը պարապում է հողագործութեամբ—երկրագործութեամբ, այսինքն հացաբոյսեր և առաւելապէս ցորեն մշակելով է ձեռք բերում իւր ապրուստը՝ գլխաւորապէս հացը, որ նաև ամենքիս անհրաժեշտ սնունդն է կազմում։ Այդ հացն ստացւում է ալիւրից, այսինքն աղացած ցորենից, իսկ ցորենը բուսնում է երկրի վրայ։ Բայց որպէսզի հարկաւոր բանակութեամբ ցորեն աճէ, պէտք է հերկել—երկիրը վարել։
— Իսկ գիտէ՞ք արդեօք, թէ ո՞վ է գլխաւոր և ամենաժրաջան հերկողը։
— Ի՛նչպէս չգիտենք. երկրագործը։
— Ղորդ է, երկրագործն է, բայց նա մենակ ինքը չէ, այլ նա մի ուրիշ ընկեր ևս ունի, որ իրանից աւելի լաւ հողագործ է։
— Ո՞վ է այդ։
— Ո՞վ, կարմիր-ճիճուն։
— Բայց մի՞թե այդ կարմիր-ճիճուն, այդ լպրտուկը...
