Էջ:Charles Darwin, Anerevuyt hoghagorts.pdf/43

տարածութիւնը, հետզհետէ սկսում է բարձրանլ: Եւ որովհետև ճիճուների բներն ուղակի քարի տակին են,ուստի ժամանակի ընթացքում հողը վայր է նստում—խոր է գնում, որից և քարը նոյն չափով խոր է գնում,այսինքն նոյնպէս վայր է նստում»:

Դարվինի այդ ասածներից կարծեմ հասկանալի է, թէ վերջն ի՞նչ պիտի լինի:

Քարը իւրաքանչիւր տարի հետզհետէ քիչ-քիչ վայր նստելով, աւելի և աւելի խոր կ՚երթայ, իսկ վերևից և կողքերից կըծածկուի ճիճունների արտաթորութեամբ, որից և՝ մի որոշեալ ժամանակամիջոցից յետոյ, կըկազմակերպի այն բերի հողի թմբիկը,ուր քարն էր դրուած:

Լենքսովը մին—լայնութեան ուղղութեամբ հաուած մի մեծ քարի, որ 35 տարի ընկած է եղել մարգագետնի վրայ:

Կարմիր-ճիճուները՝ բացի քարից, ճիշտ այդ միևնոյն կերպով են վարւում նաև ամեն