էր, միայն թե տատանվում էր, կասկածում էր։ Պապերը այդ բանը չէին արել, դրացիները չէին անում, ինքը աշխարհի առաջ ինչպե՞ս մինակ օրինակ դառնար և անհաջող դեպքում բացի զրկանքից և ծաղրի մատնվեր։
Եղանակը ամպամած էր, և արջառները հալից ընկել, թուլացել, արորը չէին կարողանում քաշել։ Դիտում էր մտամոլոր
Վարդևանը, թե ինչպես տաժանելի տանջանքներով էին շարժվում, փոփոխում քայլերը ուժասպառ անասունները, և ինքն
էլ նրանց հետ հալվում էր ու տանջվում, առանց կարողանալու
վշաի առաջացրած թմրությունից սթափվել։ Մելքոնը երբեմն—երբեմն հառաչելով, կրկնում էր. հո՛, օհո , հո ,— և ճիպոտը
օդի մեջ շարժելով վախեցնում էր արջառներին և առաջ մղում։
Սա տեսնելով, որ հայրը սաստիկ մտատանջվում է և մ՛ոռացել
է անասուններին, ասաց․
— Ապար, արջառները չարձակե՞նք, անասունները կա¬
րողությունից ընկան։
— Արձակե՛նք, արձակե՛նք,— ասաց Վարդևանը և շուռ
տվեց արորը։
Արջառները քշեցին արտամեջը արածելու, իրենք էլ՝ հայր
ու որդի, իրար դեմ նստան, որ հաց ուտեն։ Բայց հացերը
պարպել էր, Գարանն էլ հաց չէր ուղարկել, ուշացել էր։
— Մելքո՜ն, տոպրակի մեջ ո՜չ հաց կա, ո՛չ էլ մածուն։
Գարանն էլ չեկավ։
— է՛հ, ով պիտի հիմի տուն երթա ու հաց բերե, ես սաստիկ դա դրել եմ։ Քիչ նստենք, հիմի ուր որ է կերևնա։ Գարանս
կամ Մարգարիտը հացերս կբերեն։
Հենց այղ միջոցին հեռուն՝ խրամատի մոտ, երևցան Մարգարիտը և Վարդևանի դրացու՝ Մանուկի աղջիկը, որոնք իրար
հետ կապոցներով հաց էին բերում։ Երկուսի միասին երևալը
նոր մտքեր ծագեցրեց Վարդևանի սրտում, մանավանդ որ
հանդարտ քայլերով և իրար հետ շարժումներով խոսակցում
էին երկու թշվառ արարածները։ Անպայման նրանց խոսակցության նյութը իրենց սրտերին շատ հաճելի առարկայի մասին էր և հոգով այնքան վրդովված էին երկուսն էլ, որ մինչև
անգամ ակնարկները չէին ուզում հեռուն, շրջապատները ձգել