Հինգ անձերը փռված էին այդ խավարին մեջ. ծերունի Գաբիկին կզակները կկափկափեին ուժգին, լուռ կարտասվեին սրճեփն ու երկու աղաները: Վարժապետը գուխը ձեռքերուն մեջ կմնար անմռունչ ու կդողար:
Ամբոխը վար կեռար, կշրջեր, կխորդար կատաղի մրրիկի մը հանգույն: Խորտակումի ձայներ կուգային, ու հեծեծումներ, պաղատագին ջայլեր:
Ասիկա ջարդն էր:
Մեկեն ձայն մը ուժգին գոչեց սրճարանին առջև.
—Հոս մարդ կա, հասե՛ք, հասե՛ք, կյավուր հատ մը մի ձգեք:
Հինգ հայերն երերացին սողալու շարժումով մը, ու կսկծալի ախ մը թռավ ամենուն բերնեն:
Անծանոթը կոռնար դռան առջև տակավին.
—Զարկեք, զարկեք,մի խնայեք, աստծու սիրուն. զարկեք կյավուրները, հո՛ս, հո՛ս եկեք:
—Զավակներ՜ս...— հծծեց մանուկ չելեպին,— զավակներս, կինս...
Տապարի հարվածը կրկնվեցավ:
—Ա՜խ, նոր ամուսնացած եմ ...— շշնջեց Սրապ,— կինս, զավակս՝ Սերգոն...
—Սուրբ Սարգիս, արևուդ մատաղ, դո՛ւն ազատես. սուրբ Հովհանես, ոտքերուդ ղուրպան, բոլոր մալերս հալալ քեզի, հազար ոչխար մատաղ...— կաղոթեր ծերունի Գաբիկ աղան:
Սրճեփը կուլար վարժապետի ձեռքը սեղմած աժգին:
Վարժապետը խավարին մեջ հակած՝ ոտքի կանգնեցավ.
—Լռեցե՛ք,— գոչեց,— ապա թե ոչ պիտի մեռնինք:
Զորս մարդիկը շունչերնին քաշեցին՝ իբրև թե մեռած էին: Վարժապետը անհետացավ:
Մի քանի րոպե մերջը դուռը խորտակվեցավ.
Ատրճանակի վեց ուժգին պայթյուններ կրպակն աղմկեցին ու ցնցեցին:
Վիրավորողի քֆրող ձայներ ոռնացին շուներու պես:
Զենքի որոտ չոր ձայներ կրկնվեցան, հայհուչներ կրկնվեցան ու միաբերան գոչեցին տասնյակ մը մարդեր.
—Ա՜հ, կյավու՜ր...
Խորտակվող անոթները շաչեցին գետիններուն վրա, ու սրճարանն ամայացավ:
—480—
