— Իրարու հետ բաղդատվին կամ ոչ. միևնույն անիրավությունը կրած է անոնցմե խեղճ Տիգրանը: Դառնությամբ ժպտաց Սոֆի:
— Այսպես չէիր մտածեր սակայն Բուբուլին համար, երբ հաառակ իր բուռն սիրույն չէր ուղեր անհավատարիմ ըլլալ նշանածին:
— Այն ատեն այնպես կը մտածեի, հիմակ ալ այսպես կը մտածեմ, պատասխանեց պաղարյունությամբ, հետո զգալով որ շատ խիստ էր իր պատասխանը, ուզեց զայն ամոքել:
— Ի՞նչ ընենք, Սոֆիս, ըսավ, մարդ ենք վերջապես, և գիտես թե մարդս կատարյալ չէ:
Ինչպես ամեն բան աշխարհի վրա, նույնպես մեր խորհելու և զգալու կերպերն ալ փոխվելու օրենքին ենթակա են, ևմենք չենք կրնար իշխել բնության, որ կը մարե զմեզ ինչպես հովը փոշիին հատիկները:
Ահա այս խոստովանութենեն կը վախնալ Սոֆի, և զայն լսելե ետքը այլևս ուզեց շարունակել պայքարը:
— Հապա մարդուս կամքը, բնության դեմ զորությունը մը չէ, հարցուց:
— Սակայն դիմագրողներ և անոր հաղթողներ կան միշտ:
— Շատ գերազանց և հազվագյուտ էակներ պետք է ըլլան անոնք, որոնցմե մեկն ալ դուն ես, աղվոր Սոֆիս:
— Ինձմե ավելի գերազանցը կա, Գառնիկ:
Բուբուլ ըսել կուզես, չէ, հարցուց քրոջը նայելով, որ գլխովը հաստատական նշան մը ըրավ:
— Իրավ, զարմանալի կերպով անձնվեր աղջիկ մըն է Բուբուլը, շարունակեց Գառնիկը, ես չեմ կրնար ըմբռնել այդ նկարագիրները, անշուշտ ինձնմե շատ վեր ըլլալնուն համար: