Անոթի են ու խոշտանգված, մերկ ու ծարավ,
Արյուն արցունք լալով կ՚իյնան հոն կիսամեռ:
Ուրիշ թափոր մըն ալ անվերջ և անըսպառ,
Մանուկներու ծով մ՚ալեկոծ փրփուր-փրփուր,
Զոր չար հով մը կը մտրակե անգըթաբար
Ու կը թափե մեծ անդունդին փոսը թափուր:
Հանկարծ շող մը կուռ խավարեն, բոցեղ, հըրթիռ,
Կը բեկբեկի, դուրս կը սուրա եթերին մեջ,
Ամեն կողմե կայծկլտուքներ, լույս և հայթիռ,
Բյուր փայլակներ կը նըշուլեն, հրդե՜հ անվերջ:
Ու կը տեսնեմ նորեն պարը զրկյալներուն.
Փարատած է հիմա մեգը անոնց ճակտին.
Ծիածան մը կը պըսակե զանոնք հեռուն,
Զըվարթ դեմքեր կը փողփողին ու կը ժպտին:
Արշալույսն է որ կը ծագի հորիզոնեն,
Անո՛ւշ արև, քու լույսիդ մեջ սուգը չ՚ապրիր,
Եվ դժբախտներն ու զրկյալներն ըզքեզ կ՚օրհնեն.
Արդարությո՛ւնն ես դուն հաղթող միշտ անխըտիր:
