[Զի կը նընջե իժածնունդ հա՛յ որոմն հոն] Հայրը հայր չէ՝
երբ դահիճ է շատերուն։
[Պիտի սողա՞ս. թող մեռնե մեջըդ որդվո սեր] Մոռցի՜ր սերն
իր, ըսպաննե այդ արյան սերն.
[Փետե՛ սերն այդ, թերթ մ՝իսկ ողջ մի թողուր վրան] Հոգիիդ
մեջ ճըզմե հունտերն էր համայն.
ՓԱ, ՄԿ
5
Չորսդին չէ լար ոչ ոք, ոչ ոք չէ սըգար. 11
Համբույրին տակ ջերմը չապրիր մատնության, 12—13-րդ
Օդն ու համբույրը բարի են, սըրբազան տողերի միջև
Հեռու իրենց ծոցին նենգին մընացորդ
Հեռու շահին, սուրին, խեռին, մատնության
Զազիր դիակն ու փըտությունն ավելորդ։ 16—18
Եվ հով ձայնն, և կամ կաթի՜լ մը՝ ջուրեն:
Փոսի՞ն, փոսի՞ն. [Սուրբ է գործն] մեծ է վարձքն, ո՛վ մարդիկներ,
Վերցուցեք օձն՝ որ կը թուներ ծածկըված, 23
Շըղթաներու և հյուղերու խորերեն... 26
Եվ ան ոսկր է՝ մեր ոսկրեն, ջիղ՝ մեր ջըղեն. 28—29
Իր վարդաջուրն Է մեր ծաղկանց ճըմլումեն:
Եղբա՜յր մը զայն կը կարծեինք. ոսո՜խ էր: 32
Եվ այդ շրթունքն ահա ըզմեզ մատնեցին։ 23—40-րդ
Ձայնն ոսկիի՝ Սերին երգերը մեռցուր, տողերի
Մետաղին տակ ծիլը չորցավ գութին մեծ. փոխարեն
Միտքն այն ատեն խորտակեց իր ուղեցույց
Սիրտը՝ շուրթին ա՜լ կեղծ համբույր զետեղեց։ <5>
Հեշտանք հագած, փառք բոլորած իր ճակտին
Գերեզմանի մ՝վըրա սարքեր իր սեղանն,
Լիության մեջ խորտիկներուն, գինիին...
Եվ իր մատնած եղբո՞րն էր այդ գերեզման... 41
Ու վատորեն, այն ըստինքն հոլ պատըռտեց՝ 43—44
Զինք մեծցընող օրորոցն այն՝ կոտըրտեց՝
Ուր մեր և իր Վաղը տըժգույն կը նընջեր: 46—48
Ան՝ սևություն մը, զանգված մ՛է՝ մընացած
Սին փոշիեն մետաքսներուն, ոսկիին
Որք ալ չը կա՜ն. կաշառքով բնա՜վ չէ բացված
Ս, ՓԱ, ՄԿ
48—49-րդ
[Մուտքը երկնի։ Փըսոր մէ ալ անիկա՝ տողերի միջև
Որ օրե օր պիտի քըշվի, տարուբեր,
Անարգանքի և անեծքի ուղխին վրա,
