7. ՍՏՎԵՐՆԵՐ
[Ա]
Օրոցքին մեջ վարդ մը կը բացվի։ Մի՛ դպիք անոր։ Չե՞ք տեսներ, որ ամեն հպումի՝ թերթերն ի վար ցող կը ձգե։ Աշխարհիս վրա առաջին զգացումին կուլա ան, և չի գիտեր, թե ինչո՞ւ համար։
Այդ լացը առաջընթաց ստվերն է մրրկոտ գիշերվան, որ կուգա։
*
Ապրեցավ։
Հերու մեզի կընկերեր բլուրն ի վեր՝ դեպի վայելքի ծփանուտ և ոսկեգույն հասկերներուն։
Այսօր իրեն վճռված է․ կը բավե։ Մարգերը զինքը կը ծածկեն․ և վրան, հավիտենական քունին առջև, կարճատև արթնության մը անգիտակ ժպիտը կը դնեն։
Ան կը ննջե, և շիրմային երազին մեջ մարմինը կը մղձավանջի կարծես, կը մղձավանջի աշխարհի բարիքին համար, որ իրեն տենչանքները նենգեց․․․
Խաղ մը մեզի կըսե․ հոս է․․․ Եվ իր սևությունը շիրիմներու, վիհերու և արձաններու վրա ծանրացող ձմռային գորշ մշուշը կը ճեղքե՝ մեր աչքերուն հանգստավայրը բանալու համար։
Այդ սև խաչը անցած կյանքի մը ստվերն է, որ հիշատակի համար անոր հետ չի ցնդեցա՜վ․․․
*
Գիշերը կիջնա, մեկդի կը ժողվե տարածված և անոսրացած քողերը երկնքի դաշտերեն, և իրեն ամեն մեկ րոպեական