123. ՀՈՎՀԱՆՆԵՍ ԹՈՐՈՍՅԱՆԻՆ
Սիրելի Հայր
(Գերապատիվ Հովհ․ վարդ․ Թորոսյան),
Նամակնիդ ընդունած եմ․ բոլորովին ավելորդ տեղը գրված էր անոր մեջ․ կամ պետք էիք մեկ ամսվան ապրուստս ուղարկելու հույս տալ կամ դրել, որ Վենետիկ գամ և անկե մեկնիմ Պոլիս․ ուրիշ ոևէ ելք չկա։ Բայց Դուք կանոնի անունով կը խոսիք, «Ձեր կամքին հակառակն» էր միայն մխիթարական է և միմիայն մխիթարական։
Ես բնավ մտքես չէի անցըներ, որ կանոնով գլխուս այս խաղը խաղցվեր, գեթ իմ տեղս եղող ոևէ մեկը այսպես պիտի մտածեր։
Կը գրեք. «Ուսանողական կյանքի ամենեն կնճռոտ հարցն է դրամականը. ատով կը տառապիք Դուք ալ, մենք ալ»: Ուր էր թե ես միայն տառապեի․ բայց այդպես չէ, այլ օրը օրին ապրողի մը համար անկարելի է ապրել նույնիսկ: Իսկ Դո՞ւք — այդ մասին ես կը խորհիմ, թե տեսուչներեն ո՛չ ոք այնքան դրամ չունենալուն վրա ողբացած է, որքան Հայր Ստեփանը, և Հայր Ստեփանն էր որ գրպանները պարարտեցուցած դուրս ելավ վարժարանեն։ Այս ըսելով՝ իր հաջորդներուն վրա կասկած չէ, որ կը սնուցանեմ, loin de la[1] — բայց այս կստիպե, որ այդ տեսակ լալոններու առջև ականջներս խցեմ և շա՛տ իրավացի կերպով։ Թող թե նախընթաց երկու տարիներուն՝ վարժարանը իր ճգնաժամին մեջ գտնված պահուն իսկ, կանոնավոր կերպով (և հոս է միայն ճշմարիտ կանոնը), կանոնավոր կերպով ամսաթոշակս ուղարկած է։ Եվ հիմա է, որ 100 ֆրանք կը զլանա։ Ամո՜թ է ասիկա, երբ այդ 100 ֆրանքը ինծի համար կենսական է։ Կը գրեք․ «Ուսանողաց անձնաժողով մը կա, որուն կիյնա որոշել համալսարանական ուսանողաց պատկանող ո՛ևէ խնդիր, — կանոնադրություն մը կա, որ կը ճշդե ուսանողաց արվելիք տարեթոշակին քանակն ու ժամանակը»։
- ↑ Քավ լիցի