^"РЭ^Ь ЬР օրում։ Գնամ մե էրեսս լվանամ, թողումը վիր իմ Գաչի։ Վերցնելով մտրակն ու հրացանք, դուրս է տան ում խորքի դռնից: Սկսում է հետզհետե մքնել: Տ ե Ս Ւ Լ Ը ՆՈԻՆԵ, մենակ: Մ ինձ փուղ է կտակ արած, ասում է. ձալոյի աճկի լուսը կու լիմ. նա խանդեխան էն էլ է քիքս գալի։ վՈԼԸ էս աանը մե թիքա Հաց իմ ուտ իմ ու Խեչոյի ասածը վոլր ղու րթվի, էնՀա֊ խ ըն կ' ոնե t Ամա աՀալուն նա չէ» շատ ֊շատ մե դաոը խոս֊ կով սիրտս դա դե։ Վախենալուն Սիմոնն է» Սիմոնը, վո*֊ր bp ախպուր կայինք ի վրա աճկիրն էնենց վաոիլ է, վունցոր մերու֊ մը քաղցած գազանը։ Ո*վ կանա նրա ձեոնեմեն իմքին ազատի։ Ի՞նչ կու տա նա ինձ, ինչ, թեգուզ իրան թողնողի անում ով մարմար քարե էգնդեցի ըլիմ շինելու։ Թե ղուրթ իմքին կա էն կտակումը ինձ Համա, էն կու դաոնացնե իմ օրը, էն» պակասը էնչախը թամամ կուլի» էլ կենթանի չին թողնի ինձ, կու դի֊ ղին, տիզումս կու խիխտին, վուր իրանցը մե իմքին ավելի ննգնի։ (Դադար:) Ա՜խ, ուր կորչիմ, ով կու բաց անե էս սաՀա֊ թիս իր դուռն ինձ Համա, վուր կանենամ աղատ շունչ քաշի։ Արարիչ աստուձ, գոլն վուր աշխարքը ստիղծեցիր, դուն վուր 'երգինքն ու դևդ ինքը սաՀմանեցիր, դուն վուր թոչունքի Հա֊ մա իր կերակուրը ճարում իս, մրջյունին տվիլ իս շնուք գեդ֊ նի էրեսին ապրելու, մի թողնի ինձ, աեր աստուձ, մի թողնի• իմ Հալալ աշխատանքով ապրելու դուռը դուն բաց արա ինձ Հա֊ մա, վուր կանենամ էսղանց չուստ ազատվիմ։ (Մի փոքր մտածմուն¬ քից հետո քնկհում ե աթոռի վրա, երեսն ի վար հենվելով սեղանին: Լռու¬ թյուն: Հանկարծ տեղից վեր Լ թռչում;) Հա, Հա, կարելի է, ջեր ուշ չէ։ Գնամ տեսնիմ, էս սաՀաթիս գնամ... Սայց կարելի է տանը չէ։ (Նստում, նամակ Լ դրում: Մի քանի վայրկյանից հետո:) Ա՜խ, ինչ եմ անում, խելքս կորել է բոլորովին։ (Նամակք Տզում, դամթ յուղն Լ ծ դու մ և վազում է դեւդի հեոաիւոսք, որի միջոցով խոսում, լսում է ընդու¬ նած կարդով, հետո:) 0'րիորդ Արշալույս, դու է»ս։ (Լսվում Լ' Ես եմ ես. իսկ դու* Նունեն Ги, իմ Նունեն» ձայնիդ վրա ճանաչում եմ։) Այո, ՛ես եմ. քեզ մոտ ամենաՀարկավոր գործ ունիմ ան֊ ձամբ խոսելու Հենց այս րոպեիս։ (Ականջ է դնում:) Ո՛չ, ոչ, դու 126
