ՆԱՏՈ
Պատկիրքս էտ ակնեղեններով հանիլ տվի հիմի... Թե գլխիս մե բան էկավ, դեդի ջան, գիդենաս, վուր գլուխս դրանցը մատաղ էլավ,
ԳԱՅԻԱՆԵ. արտասվախառն:
Աբա՛, էտ ասելու է, վուրթի, վուր գուն իս ասո՛ւմ... (Աչքերը սրբում է:) էտենց է, վուրթի. քանի Հիդդ քաղցր խոսեցա, էն ղադա, դուն քունն ավելցրիր... Ի՛նձ էլ մե քիչ խղճա, է՜... Միխկը չի՞մ, վուրթի՜:
ՆԱՏՈ, գնալով դեպի մորը:
Դեդի ջան, դեդի ջան։
Փաթաթվում է նրան:
ՏԵՍԻԼ Գ
ՆՐԱՆՔ. ՄԵԼՔՈ
ՄԵԼՔՈ. ձեռնոցներով և գլխարկը ձեռին. մտնում է խորքի դռնից. Նատոն ու Գայիանեն ուղղվում են և աչքները սրբում:
Ի՞նչ խաբար է։
Գլխարկը դնում է մուտքի մոտ սեղանի վրա և ձեռնոցները հանում:
ԳԱՅԻԱՆԵ
Է՜հ, վունչիչ, փեսա ջան։
ՄԵԼՔՈ. ձեռնոցները ածում է գլխարկի մեջ և առաջ գալով:
Վո՞ւնց թե վունչիչ, քոռ խոմ չիմ , օխնած հոքի. ինչի՞ վրա իք լաց ըլում էլի.
Նատոն գնում, սեղանի վրա ածած ակնեղենները հավաքում է:
ԳԱՅԻԱԵ
Անմիղ իո նիղանում, քու արիվը, փեսա ջան. դեդա ու վուրթի նստած էինք, (Հոգվոց հանելով:) ը՜հ, ջրատար քու անիրուչ վրա խոսում էինք. խոսկը խոսկ էրի ու (Լացի ձայնով և աչքերը սրբելով:) լաց էլանք... (Նատոն ևս աչքերը սրբում է:) Վա՜յ նրա սիվ ու մութ օրին:
Գնում, նստում է: