Մարիամ
Շատ լավ, ախչիկ֊պարուն... (Վերցնեով Նատոյի գլխարկը. մի վայրկյան մնում է անշարժ և նրան նայում:) Էլի էտենց դարդո՜ւտ։
Գխարկը ձեռին դուրս է գնում ձախ դռնից:
ՏԵՍԻԼ Թ
ՆԱՏՈ. մենակ. դարձյալ լուռ ման է գալիս և խորը հոգվոց հանում:
Ա՜խ... (Մատները հուսահատ կոտրտելով. գնում. նստում է դաշնամուրի առջև և նվագում է զանազան եղանակների սկիզբը. բայց շուտով վեր կենալով:) Չէ՛, էլի իմ Սայաթ−Նովեն... (Գնում է. սեղանից վերցնում Սայաթ−Նովայի ոսկեզօծ երգարանը և նստում: թերթելով գիրքը, վերջապես հավանում է մի երգ:) Ա՜... «Ինձ ու իմ սիրեկան յարին»... (Այս ու այն կողմն է նայում և բարձրաձայն պերճախոսությամբ արտասանում է:)
|
(Վեր է կենում, կրկնում է և շարունակում ավելի ազդու կերպով, երբեմն միայն նայելով գրքին:)
|
Շարժում է գլուխը:
|
(Գնում. դաշնամուրի ներդաշնակցությամբ երգում է՝ «Դիբա ու ենքի դունիայի ձենով. հանգն ղազալի:»)
|