չեմ գրել և ապա այս խոսքերը (ռուսերեն), Ձեր մեկ հրամանը կատարեցի. եղա յունկերների խանութում և գրեցի իրեն շարֆերի արժեքները։ Սակայն ցավում եմ, որ երկրորդը չկարողացա կատարել, որովհետև այն փողով, որ նշանակել էր Ձեր ծանոթը, այստեղ կրկրնակոշիկներ են կարում: Եվ վերոհիշյալ գներն էլ գրեցի իրեն և վերջում էլ այս խոսքերը. «Նիկոլայ Զախարիչ, ես կարող էի իմը ավելացնել և կարել տալ, եթե իմանամ, որ Ձեր ծանոթը համաձայն կլինի 30-ռուբլիանոց ռուբլիանոց սապոգներ հագնել: Եվ այդ պատճառով սպասում եմ Ձեր պատասխանին: Չգիտեմ, թե փոստում, ո՞րքան կվերցնեն» Հը՞ մայրիկ ջան, ի՞նչպիսի պատասխան եմ գրել: Թվում է, լավն է: Գուցե իրեն համար էր ուզում սապոգները և ծանոթին մեջ բերեց։ Բայց ես էլ Գաբրիելն եմ:
(Կիրակի, գրում եմ երեկոյան ժամը 11-ին):
Մայրիկ ջան, այսօր, ժամը չորսին մի մարդ օդ բարձրացավ և դեռ հիմա էլ չգիտենք, թե որտեղ է. աստված հաջողություն տա: Այդ օդապարիկի վրա ծախսվեց հազար երեք հարյուր արշին գրդանապոլ և մեջն այնպիսի բանով լցրին (երեք ժամ լցնում էին), որ օդից թեթև է, այնպես որ իր հետ 25 փութ ծանրություն բարձրացներ: Փոքրիկ նավակում մարդ էր նստած, և երբ օդ էր բարձրանում` գլխարկը բռնել էր ձեռքին և բոլորին գլուխ էր տալիս: Կաղետսկի կորպուսի բակից (դաշտից) բաց թողեցին: Տոմսն արժեր չորս ռուբլուց մինչև տաս շալի, և բանի որ մեր համալսարանը դեպի այդ բակն էր նայում, այդ պատճառով էլ մեզ վրա ձրի նստեց նրան տեսնելը: Անչափ շատ փող հավաքեց:
Մայրիկ ջան, օդապարիկը որ լցվեց ու սկսեց վեր ձգվել, սիրտս սկսեց բաբախել: Չգիտեմ, այն էր ինձ ուրախացնում, թե տե՛ս մարդու ձեռքից ինչ դուրս կգա, թե այն, որ խղճում էի այն մարդուս: Ես ինքս չեմ կարող սրա պատասխանը տալ: Վեր բարձրացավ և այնտեղից վարդի փնջեր էր նետում, և ինչ ծափեր և ուռաներ էին ուղղում նրան ցածից: Այնքան բարձրացավ, որ նավակն ու ինքը այլևս չէին երևում, և հսկայական օդապարիկը գլխարկի չափ էր երևում: Մի փոքր անց, տեսնեմ` ամպերը ճեղքեց և նրանցից Վեր ելավ: Շատ նայեցինք, բայց էլ ոչինչ չերևաց։ Իհարկե, թերթերում կգրեն, թե այս ուղևորությունն ինչով վերջացավ և ես Ձեզ կհաղորդեմ։ Մայրիկ ջան, հին ժամանակը որ լիներ, կասեին, թե բարձրացավ երկինք հրեշտակների մոտ։