ԲԱԺԱՆՈԻԹՑՈԻՆ
1
— Համբո՜, լսե՞լ ես. մեր տղեքը բաժանվում են,— ասում է
ծառաներից մեկը մյուսին, սրահը ցախավլով ավլելիս, և միևնույն
ժամանակ ավելի կոթը դիմհար է տալիս ծնոտի տակ։ Իսկ մյուս
ծառան, որ թիով էր քերում, թիակի կոթի վրա է կռթնում և զարմացած
ասում է.
— Բաժանվում ե՜ն... ասում ես՝ բաժանվում ե՜ն... հետո՞։
— Էլ ի՞նչ հետո, բաժանվում են էլի՜։
— Բաժանվում ե՜ն... հը՜մ...
— Դու ո՞ւմ մոտ կմնաս, որ բաժանվին, Համբո՜։
— Ե-ե՞ս, Արթին։
— Հա՜, դո՜ւ, Համբո՜։
— Ես ո՞ւմ մոտ կմնամ, ասում ե՞ս։
— Հա՜, դու ո՞րի մոտ կմնաս, էլ քա՞նի հարցնես, խուլ
խոմ չե՞ս...
— Ախր մի կա՜ց միտք անեմ է՜, օ՜րհնած, ի՞նչ ես շտապում։
Որի մոտ կմնա՜մ... դու ի՞նչ կասես, ո՞րի մոտ մնամ, որ լավ լինի։
Բայց սպասի՜ր, դու ինքդ ո՞րի մոտ կմնաս։
— Ե-ե՞ս...
— Հրամել ես, դու ինքդ։
— Առաջ դո՜ւ ասա, ես եմ հարցրել առաջ։
— Չէ, դո՜ւ ասա։