— Ոչինչ, հենց այնպես հարցնում եմ. հարցնելը հո մեղք չէ։
— Եթե հարցնելը մեղք չէ, խնդրեմ դու էլ ինձ ասես, թե ինքդ ո՞վ ես, ո՞րտեղացի ես։
— Սո՞ւտ ասեմ, թե՞ ճշմարիտ։
— Ո՛րը քեզ արժան կհամարես։
— Իհարկե, ես արժան կհամարեմ ճշմարիտը, իսկ ճշմարիտն այս է, որ ես հիմա չեմ կարող ուղիղն ասել թե ես ով եմ, բայց խոսք եմ տալիս մի քանի օրից հետո հայտնել։
— Շատ լավ։ Շնորհեցեք ինձ փարչը, և եթե էլի ջուր եք կամենում, բերեմ։
— Ոչ, շնորհակալ ենք․ դու լավ խրատ տվիր մեզ, այդ կհիշենք միշտ և քեզ չենք մոռանալ։
Անահիտն առավ փարչը և հեռացավ։
Գ
Երբ որ մեր որսորդները ճանապարհ ընկած գնում էին դեպի տուն, Վաչագանը հարցրեց Վաղինակին.
— Վաղինակ, դու մեր Բարդումը տեսա՞ծ ես սրա պես գեղեցիկ աղջիկ։
Վաղինակը պատասխանեց.
— Ես լավ չնկատեցի նրա գեղեցկությունը, իմացա միայն, որ իրանց գյուղի նախրչու աղջիկն է։
— Չես նկատել, բայց լավ ես լսել։ Այդ նրանից է, որ քո ականջներն ավելի սուր են, քան թե աչքերդ, բայց քո սուր ականջները շատ սխալ են լսում։
— Ո՛չ, սխալ լեն լսում, աղջիկն ինքն ասաց, որ իր հայրը իրանց գյուղի նախրչին է։
— Շատ լավ, բայց դրանից ի՞նչ դուրս եկավ, ես կարծում եմ, որ այդ հանգամանքը նրա հրաշալի գեղեցկությունից ոչ ոքի մազ չպակասեցրեց, և նրա արժանավուությունն ավելի ևս բարձրացրեց։
— Ուրեմն դու երբ որ թագավոր դառնաս, մի նախրչական շքանշան հնարիր և նրանով բարձրացրու քո իշխաններին։
— Նախրչական նշանն այնքան բարձր է, Վաղինակ, որ կարելի չէ տալ ոչ մի իշխանի։ Այդ նշանը կարող են կրել միայն թագավորներն ու հայրապետները։ Դու չգիտե՞ս միթե, որ այն գավազանը,
