«Արմիկի աչերն արեգակ,
Մեզի կուտա լույս ու կրակ.
Ա՜յ աչեր, վառ֊վառ աչեր,
Մանուշակի թառ֊թառ աչեր»:
— Աղջըկեք, պար բռնեցեք,
Արմիկի կռներ գովեցեք.
Ա՜յ կռներ, ուժեղ կռներ,
Դուք կըշարժեք մեծ-մեծ լեռներ:
«Արմիկի կռներն է գերան,
Կըպատառի վագրի բերան.
Ա՜յ կռներ, գթոտ կռներ,
Դուք կըբանաք մեր փակ դռներ»։
— Աղջըեք, պար բռնեցեք,
Արմիկի հասակ գովեցեք.
Ա՜յ հասակ, բարձր հասակ,
Քեզ կըվայելե դափնյա պսակ։
«Արմիկի հասակն է սոսի,
Շուքը մեզնից չըպակասի.
Ա՜յ հասակ, չինար հասակ,
Ո՜վ չի տար քեղ դափնյա պսակ։
Միասին և թռչկոտելով.
Ո՞վ պատառեց վագրի բերան,
Արմիկ պատռեց վագրի բերան.
Վագրի բերան — ահա՛ այսքան—
Ժանիքները մեկ֊մեկ գերան...
Ապրի Արմիկ, ապրի շատ օր,
Իր թշնամին ընկնի գլոր...
ՄԱՍՆ ԵՐԿՐՈՐԴ
1
Երբ որ Արևամանուկը հասավ տուն, վագրի մորթին ուսովը գցած, տանեցիք չհավատացին, որ այն ամեհի գազանը նա իր ձեռքովն է սպանել, այն էլ սարսափելի կռվով: Վագրի հետ կռվել ու անվնաս մնալ, իրավ որ հավատալի բան չէր
