իր պարը. խոհարարը շարունակեց մսի քափը քաշելր, և բոլորն այսպես... Որ մի մարդ, բացի թագավորից, չիմացավ, որ նա երբեվիցե քարացած է եղել։
— Հիմա ի՞նչ անենք այս չար պառավին,— ասաց թագավորը։
— Գավազանները ձգենք ծովը,— պատասխանեց Արեգը,—
իսկ պառավին թողենք երթա. դրա զորությունը վերառած է այսուհետև:
Պառավը չուզեց կենդանի մնալ և ասաց նրանց.
|
Դեռ պառավն իր խոսքը չէր ավարտել, որ թագավորի մեծ վեզիրն ու սպարապետը եկան և խոր գլուխ տալով թագավորին ասացին.
— Տե՛ր արքա, բոլոր զորքը պատրաստ է, քո մեծության հրամանին
ենք սպասում։
— Ինչո՞ւ համար եք պատրաստել զորքը,— հարցրեց թագավորը
զարմանալով։
— Մենք կատարեցինք քո հրամանը, թշնամու զորքը մոտենում
է, պետք է նրա առաջքն առնել։
— Սպասեցե՛ք, սպասեցե՛ք... այո՛, այո՛, ես հիմա հիշում
եմ... այդ մեզանից ուղիղ քառասուն տարի առաջ էր, ինչ որ
ասում եք. մեր քարանալու օրն էր... թշնամու զորքերը եկան և մեզ
քարացած գտնելով՝ սարսափած փախան...
Վեզիրն ու սպարապետը իրար երես նայեցին և շշնջացին միմյանց.—
թագավորը խելագարվել է...— Այո՛, այո՛, զարմանալի
փոփոխություն, երեկ չէ՞ր, որ մոտն էինք, մեկ օրվա մեջ ծերացել է...
— Տեսնո՞ւմ եք դուք այս պառավին,— ասաց թագավորը,—
սա է մեր քաղաքի քարացնողը։ Քառասո՛ւն տարի շարունակ
մեր քաղաքը քարացրած պահեց...
