որ արդեն մի բարակ մորթով կախված՝ ճոճվում էր հրեշի վրա։
Բայց հենց սրա համար էլ ողջ մնացած երկու գլուխները՝
օձինն ու առյուծինը՝ կրկնապատկեցին իրենց կատաղությունը և
ճիգ էին թափում, որ իրանց երրորդ գչխի վրեժն առնեն։ նրանց
ահեղագոչ մռնչյունից և վսսոցից մարդու ականջ էր խլանում։
— Չվախենաս, Պեգաս,— աղաղակեց Բելլերոֆոնր.— էլի մեկ
հարված, և մենք կկտրենք երկրորդ գլուխը։ Հառաջ, բարեկամ,
սիրտդ պինդ պահիր...
Նա կրկին շարժեց սանձը։ Թևավոր ձին նորից սլացավ նետի
պես դեպի վայր, և Բելլերոֆոնն իր բոլոր ուժով նորից հասցրեց
թուրը ողջ մնացած գլուխներին։ Բայց այս անգամ թե՛
նրան և թե՛ Պեգասին ձրի չնստեց այդ։ Օշափն իր թանթուլների
ճանկերով մի քիչ չանկռտեց Պեգասի ձախ թևը և բավական խոր
վիրավորեց Բելլերոֆոնի ուսը։ Բայց Բելլերոֆոնն էլ փոքր հարված
չէր տվել։ Այս անգամ նա կտրել էր հրեշի առյուծային
գլուխը, որ արդեն կախ էր ընկել վրան և ռեխը բաց ու խուփ
անելով՝ թանձր ծուխ էր դուրս վիժում։ Միայն սոսկալի դարձավ
այժմ Օշափի ողջ մնացած միակ օձային գլուխը։ Նա հիմա հրահեղեղ
էր դուրս վիժում և մինչև հինգ հարյուր զրկաչափ հեռավորության
հասցնում։ Եվ սկսեց այնքան ահեղ ոռնալ, վնգստալ,
սուլել, որ Հոբաթ թագավորը լսեց այդ գոչյունը հինգ հարյուր
մղոնաչափ հեռավորությունից և երկյուղից սկսեց այնպես դողդողալ,
որ գահն իր տակին սկսեց երերալ և տատանվել։
— Վայն նկել է մեզ տարել,— ասաց նա.— այս Օշափի
ձայնն է, նա երևի գայիս է մեզ լափելու։
Այդ միջոցին Պեգասը մի կողմ թռչելով՝ սկսեց բարկությունից
վրնջալ, իսկ նրա աչքերը կայծեր էին ցայտում։
— Պեգա՜ս, վիրավորվա՞ծ ես,— բացականչեց Բելլերոֆոնը,
նկատելով որ սիրական ձիու արծաթափայլ թևից արյուն է հոսում։
— Նզովյալ Օշափը իր այս չարագործության համար իր
վերջին գլուխը պետք է տա ինձ. ինչպե՜ս, նա համարաձակվի՜
վիրավորել անմահ և հրեղեն ձիո՜ւն...
Պեգասն էլ այդ էր ուզում, նա մի ակնթարթում շրջեց գլուխը
և կայծակի արագությամբ սլացավ դեպի ցած։ Քիմեռը կատաղությունից
կաս-կարմիր կտրած մեկ գալարվում, կծկվում էր
քարայրի արյունաթաթախ ավազի վրա, մեկ ձգվում, ցցվում էր
սյունի պես և կրճտում բաց ռեխը։ Իսկ այդ գարշելու ռեխն էլ
