դունում ձեր հուրերին: Կուզե՞ս մի կտոր միս տամ, կեր: Այս ասելով՝ մի մեծ կտոր մոտեցրեց հսկային բերանին:
— Իսկ դուք այդպե՞ս եք հյուրասիրում ձեզ մոտ եկողին,–
ասաց հսկան: - Արձակեցեք և այնպես հրավիրեցե՛ք ինձ ճաշի:
֊Բայց հետո, խոսք տալի՞ս ես,-ասաց,-որ չես փախչիլ և քո եղբայրներին իմաց տալ: Կամ եթե խոսք էլ տաս, ո՞վ կհավատա քո խոսքին: Բայց որ հավատաս, թե մենք վատ մարդիկ չենք, տես այս թուրը, մի հարվածով կարող էի այս րոպեիս թռցնել գլուխդ, բայց կյանքդ քեզ եմ բաշխում, որովհետև իմ պարոնն այսպես է կամենում, արյուն թափելու հրաման չի տալիս:
Այս խոսակցության ժամանակ, մեկ էլ տեսան, որ մի ուրիշ
հսկա էլ է գալիս։ Նա որ տեսավ իր եղբորը ծառից կապած, շանը
դող ընկավ, բայց ավելի էլ բարկացավ, քան առաջինը, և առանց
հարցուփորձի, ուղղակի հարձակվեց մեր տղայոց վրա: Արսենն
առաջ ընկավ և նրա ականջներն էլ գցեց ճանկը և չոքեցրեց առջևը,
ասելով.
— նախ երկրպագություն տուր մեզ. մենք հասարակ հողեղեն
չենք, այլ ձեր հոգեառ հրեշտակներն ենք:
Այս խոսքի վրա ահագին հսկան այնպես դողդողաց, ինչպես
մի նապաստակ որսկան շան ճանկերում: Սրան ավելի հեշտությամբ
կապռտեցին եղբոր կողքին։
Հետո եկան երրորդը, չորրորդը, մինչև յոթներորդը։
— Ո՞ւր են ձեր մյուս եղբայրները,— գոռաց Արսենը,— թող
գան ձեզ օգնեն,
— Էլ ուրիշ եղբայր չունինք,— ասաց ամենից մեծը.— այս
ենք որ կանք։
— Շատ լավ,— ասաց,— հիմա ի՞նչ փրկանք կտաք մեզ, որ
ձեզ ազատենք։ Տեսնո՞ւմ եք ահա, որ ձեր կյանքը մեր ձեռին է,
մի-մի հարվածով կարելի է թռցնել ձեր բոլորիդ գլխները։
Եվ Արսենն սկսեց թուրը շողշողացնել նրանց գլխներին...
Այս միջոցին մի ձայն հասավ Արսենի ականջին։
— Ո՚հ, խնայեցեք, խնայեցեք իմ եղբայրներին. այդ դուք
չէիք, որ հաղթեցիք դրանց, այլ ճակատագիրը։
Արսենը ետ մտիկ տվավ և տեսավ, որ մի աղջիկ է գալիս՝
սպիտակ քողն երեսին։
— Ես գործ չունիմ նրա հետ,— ասաց Արսենը Վուրգին,—
նա քո բաժինն է, ինչ կուզես՝ արա։