Էջ:Ghazaros Aghayan, Collected works, Sovetakan grogh (Ղազարոս Աղայան, Երկեր, Սովետական գրող).djvu/555

- Շատ լավ,– ասաց Մանուկը։- Գրագիրնե՛ր, գրեցե՛ք այս մարդու գանգատը, իսկ դուք, փառաշներ, բռնեցեք այն չորսին էլ և բերեք այստեղ։

Փառաշները բռնեցին երբեմն ծառա, իսկ այժմ քաղաքի աղաներից մեկին և նրա երեք վկաներին։ Մանուկ-խանը հրամայեց, որ վկաներին հեռացնեն իրարից և ջոկ-ջոկ սենյակում փակեն։ Հետո դաոնալով թազա֊հարուստին՝ ասաց.

- Այս մարդը քեզ ի՞նչ գոհար է տվել, ի՞նչ գույն ուներ, ի՞նչ ձև ուներ, ի՞նչ մեծություն, ի՞նչ ծանրություն և ի՞նչ զորություն։

Մարդն ասաց, որ գոհարը մի քար էր կատվի աչքի չափ և նման։ Ցերեկը խավար էր երևում, իսկ գիշերը փայլում էր։ Թե ինչ ծանրություն ուներ, չգիտեմ, չեմ կշռել, և թե ինչ զորություն ուներ, նույնպես չգիտեմ, չեմ փորձել։

- Դու՛, ասա, ի՞նչ զորություն ուներ գոհարը,- հարցրեց վաճառականին։

- Իմ գոհարն այն զորությունն ուներ, որ ինչ դատարկ քսակումն էլ դնեիր, իսկույն ոսկով կլցվեր,- պատասխանեց Ավագը:

- Շատ բարի։ Իսկ դու ի՞նչ արիր այն գոհարը, հանձնեցի՞ր տիրոջը,- հարցրեց մեր մեղավորից։

- Այո՛, հանձնել եմ,- պատասխանեց թազա-հարուստը։

- Շատ լավ, տարեք սրան մի առանձին սենյակ և բերեք վկաներից մեկին։

- Դու տեսա՞ր,- հարցրեց վկային,- որ այն մարդը այս մարդու կնոջը հանձնեք սրա ուղարկած ամանաթը։

- Այո՛,- պատասխանեց վկան։

- Ի՞նչ բան էր։

- Քար էր:

- Ի՞նչ ձև ուներ։

- Կլոր էր։

- Ի՞նչ գույնի քար էր։

- Սպիտակ։

- Ի՞նչ մեծություն ուներ։

- Ահա այսչափ կլիներ,- ասաց նա, ցույց տալով իր ձեռքի բռունցքը։