— Այս քանի օր է, փորս սաստիկ ցավում է, եթե մի լավ հալվա եփես ինձ համար, ես կուտեմ և կառողջանամ. միայն այդ հալվան պիտի եփես այսինչ գերեզմանատանը գիշեր ժամանակ և այն էլ նոր թաղած մեռելի կողքին։
Այս պատվերը տվավ ավազակը, իսկ ինքը վաղօրոք գնաց
մտավ իր ասած գերեզմանումը թաք կացավ։
Երբ լավ մթնեք, Աներկյուղը նույն տեղը կրակ վառեց և սկսեց
հալվան եփել։ Շերեփը ձեռին խառնում էր հալվան ու մի երգ
մռմռում քթի տակին: Բայց ահա տեսնում է, որ մի բան է խրթխրթում
գերեզմանումը, մեկ էլ մեռելը ձեռքը հանում է գերեզմանիցը և
մեկնում դեպի տղան, ողորմություն ուզելու պես: Աներկյուղը
շերեփը լցնում է հալվայով, փչելով հովացնում և ածում
է մեռելի ափը։ Նա ներս է քաշում կուռը, տվածն ուտում է և էլի
մեկնում ձեռքը։ Աներկյուղը մեկ էլ է լցնում շերեփը հալվայով,
հովացնում և ածում մեռելի ափը։ Այսպես կրկնվում է երեք անգամ։
Բայց չորրորդ անգամ էլ որ մեկնում է, նա փոխանակ հալվայի,
կրակոտ խանձուղով խփում է ձեռքին և ասում.
— Քեզ պես անամոթ մեռել չեմ տեսել, բավական է ինչքան որ
կերար. բոլորը որ քեզ ուտացնեմ, էլ իմ աղային ի՞նչ տանեմ. եթե
որ այդպես ուտելու ախորժակ ունեիր, էլ ո՞ւր էիր մեռնում. երևի
բանից ես փախել և ընկել մեռելների կարգը։
Մեռելը մեկ էլ է պարզում ձեռքը։
— Ասացի, որ էլ չեմ տալ, խելք ունես, ձեռքդ ետ քաշիր, թե
չէ՛ կրակով կայրեմ։
Մեռելը չուզեց ձեռքը ետ քաշել, Աներկյուղը պինդ բռնեց
ձեռքիցը և խանձուղով այրեց։ Հսկան վեր թռավ տեղիցը և ընկավ
Աներկյուղի վրա, բայց նա իր անվեհերությունը չկորցրեց, այլ
ջուխտ ոտները գրկեց և հսկային գետին գլորեց։ նա վեր կացավ
փախավ, որ Աներկյուղը նրան չճանաչի։
Աներկյուղը հալվան տարավ ավազակապետին տվավ և
պատմեց մեռելի արարմունքը։
— 0՜... այդպես բան չի լինիլ,— ասաց նա,— երևի վախեցել ես,
և աչքիդ այդպես է երևացել։
— Կարելի է,— ասաց Աներկյուղը, չիմանալով, թե ինչ բան
է աչքին երևալը.— ուրեմն եթե վախն այդ է, ես նրա գլխին լավ
օյին դրի:
Ավազակապետը այս փորձից հետո Աներկյուղին շինեց իր
