համքարներին և ամեն մի ծախս պետք է քահանան անի և վերջումը հաշիվ ներկայացնի։
Գյուղացու որդին տեսնում է, որ իր խոզեինը խիղճ չունի և իր
խոսքի տերը չէ, սա մտածում է, թե երբ որ մի մարդ խիղճ չունի,
նա մեռածի հաշվում է, և նա կարող է գնալ քահանային հայտնել,
թե իր խոզեինը մեռած է։
* * *
Մյուս առավոտը գործակատարը վաղ գնում է եկեղեցի:
Առավոտյան ժամերգությունը վերջանալուց հետո դիմում է քահանային
թե՝ խոզեինս վախճանվել է, պետք է բարեկամներին, համքարներին
հայտնեք և թաղման ծախսերի պատրաստությունները
տեսնել:
Քահանան հայտնում է վաճառականի բոլոր բարեկամներին
և համքարներին, որ երեկոյան գան վաճառականի տունը հոգեհանգիստին
ներկա լինելու։
Երեկոյան քահանան տիրացուի հետ գնում է վաճառականի
տունը և ի՜նչ է տեսնում,— վաճառականը պատշգամբում նստած
թեյ է խմում։
— Օրհնյալ տեր, էս ո՞ր խաշից էր, որ դուք մեզ մոտ եք եկել,
չէ՞ որ դուք տարեկան երկու անգամ եք գալիս։
— Աստված օրհնեսցե, որդի, անցնում էի ձեր տան մոտով,
ուզեցի ձեզ այցելել և ձեր առողջությունը հարցնել։
Վերջապես խոսում են դեսից-դենից և տեսնում են բակի մեջը
վեց հոգի եկան և տեսնելով վաճառականին քահանայի հետ խոսելիս,
ետ են դառնում դեպի փողոց, հինգ րոպեից հետո գալիս են
տասներկու հոգի և տեսնելով վաճառականին և քահանային,
դարձյալ փողոց են գնում։ Տասը րոպեից հետո գալիս են տասնութ
հոգի և կրկին ետ են դառնում։ Տասնըհինգ րոպեից հետո գալիս
են քսանըչորս հոգի և դարձյալ ետ դառնում:
Այս վաճառականը քիչ է մնում, թե խելագարվի:
— Սա ի՞նչ բան է.— կանչում է ծառային, թե՝ գնա այն
մարդկանցից մի քանիսին կանչիր։
Գալիս են հինգ-վեց հոգի։
— Ի՞նչի համար եք եկել և գնում։
— Մեզ ասացին, որ դուք մեռել եք, եկել ենք հոգոցի վրա: