- Բայց գիտե՞ս, տեր, նրա չափ որ մեզ էլ կերակրեք, մենք մեղրի տեղ ոսկի կշինենք ձեզ համար։ Դուք ոչ մի կենդանի չունեք, ար իր կերակուրը մեզ նման ինքը լինի շինելիս և ուրիշներին էլ բաժին լինի տալիս։ Այնպես չէ՞, պարոնս։
— Այո, այդ կողմից դու ուղիղ ես. մենք դեպի ձեզ շատ ապերախտ
ենք, որովհետև բոլորովին անխնամ ենք թողնում ձեզ...
Մեղուն ուրախացավ տիրոջ պատասխանիցը և թռավ նստեց
վարդենու վրա։
ՄԵՂՈԻՆ ՈԻ ՀԱՎԸ
Հավը Մեղվի վրա ծիծաղելով ասաց մեկ անգամ.
— Ինչ անշնորհք ճանճ ես դու, ամբողջ օրը ծաղկից ծաղիկ ես
թռչկոտում և ոչ մի բանի պետք չես գալիս։
— Իսկ դու, հավիկ-մարիկ, ի՞նչ ես շինում,— հարցրեց մեղուն։
— Մի՞թե չգիտես, թե ինչ եմ շինում, ես քեզ նման պարապ—
սարապ չեմ տզտզում: Ես օրը մեկ ձու եմ ածում, մեկ ձու, գիտե՛ս
մեկ ձուն քանիս է։
— Գիտեմ, գիտեմ, հասկացա։ Բայց ես մինչև հիմա կարծել
եմ, թե դու օրը հարյուր ձու ես ածում։
— Ինչպե՞ս կարելի է օրը հարյուր ձու ածել, անխելք մեղու։
— Ապա եթե քո ածածդ ընդամենը մի ձու է, էլ ինչո՛ւ ես
հարյուր անգամ կչկչում, թե հա՞յ, հարա՜յ, լսեցեք, որ ձու եմ ածել:
Իմ կարծիքով՝ այսքան կչկչալուն մի ձուն շատ քիչ է։ Այնպես չէ՛,
իմաստուն հավիկ-մարիկ։
— Բայց դու ի՞նչ ես շինում, դու, որ իմ մի ձուն քիչ ես համարում։
— Ես ինչ որ շինում եմ, քեզ պես կչկչալով չեմ հայտնում
ուրիշներին։ Ես գլուխս քաշ գցած, մեղր եմ շինում։ Գիտե՛ս ինչ է
մեղրը։ Դա հավի կերակուր չէ, քո խելքի բանը չէ, հավիկ-մարիկ։
