— Գրել-կարդալը թող Լուսիկը սովորի, ես պետք է զինվոր դառնամ։
— Լուսիկը իր համար կսովորի, իսկ դու՝ քեզ համար։
— Ոչ, թող Լուսիկը իր համար էլ սովորի, ինձ համար էլ:
— Ուրեմն դու էլ հաց չուտես, թող Լուսիկը իր համար էլ ուտի, քեզ համար էլ։
— Ո՛չ, մայրիկ, այդ ինչպես կարելի է։
— Իհարկե, չի կարելի։ Ուտողն ինքը կկշտանա, իսկ չուտողը կմնա քաղցած: Այսպես, սովորողը ինքը կսովորի, կխելոքանա, իսկ չսովորողը կմնա անուսում, անգետ ու անխելք։ Ով աշխատի, նա կուտի:
— Հասկացա, մայրիկ։ Ով աշխատի, նա կուտի, իսկ ով որ չաշխատի, նրան հաց չեն տալ, որ ուտի։ Բայց որ զոռով խլե՞ն մայրիկ, էն ժամանակ ի՞նչ կարող ենք անել։
— Այն ժամանակ կպաշտպանվենք։
— Ինչո՞վ, ինչպե՞ս։
— Ձեռքով, ոտքով, քարով, փայտով…
— Իսկ ես, մայրիկ, դանակո՜վ։
1907
Խոզը ոչխարի կշտին արմատներ էր ուտում։ Ոչխարը տեսնում է նրան ու ասում.
— Մերունիկ, ինչու խոտ չես ուտում։
— Ես կուշտ եմ,— ասում է խոզը։
— Որ կուշտ ես, ինչո՞ւ արմատներ ես ուտում:
— Արմատները անուշ են, չարազ եմ անում,— ասում է խոզը, որ ամեն ինչ ուտում էր։
1908
