- Ա դիլլի յար, ալ դաստրնի, այրնա,
- Անընզինան սաղըր էյլա յար յարա։
- Ալ ալրնի այրնա,
- Ալ ղաստընի այրնա,
- Ախլի ղայիլ օլանա
- Ասքան նա՞ դըր, այր նա՞։
- Աղ գեյգի՛նան յարար ղագղա այընա,
- Աջիշլարն սադրր էյլա յար յարա։
— Արություն ջան, հայերե՛ն ասա, հայերե՛ն. էդպես հայերեն չկա՞ միթե...
— Հայերեն էլ կա, ինչպե՞ս չէ, բայց միևնույն է, էլի ոչինչ չի հասկացվի։ Ահա՛ օրինակ. ::Ահա հղե, հղի հայող ա, աղ ա։
- Այո՛, օղիա է, հոյ աղա հաղ ա։
— Էս խաղը մի երկայն խաղ է, և ունի վեց նշանակություն։ Առաջին՝ որ այր սկզբնավերջ է, երկրորդ՝ շրթունքն անհպելի (դոդաղ-դագմազ), երրորդ՝ անլեզվաշարժ է (դիլ-թարփանմազ), չորրորդ՝ շատ խրթին է, հինգերորդ՝ ասածի միտքը ծածկված է հանելուկի պես, և վեցերորդ՝ աղեղ բառը յոթն անգամ կրկնված է, բայց ամեն մեկն առանձին նշանակություն ունի։ Օրինակ՝ մեկ աղեղը կանաչ-կարմիրն է, մեկը՝ նետ նետելու աղեղն է, մեկը՝ բուրդ գզելու աղեղն է, մեկը՝ աղ ու եղ է նշանակում, մի քանի բառում՝ ղադը լյունի տեղ է դրված։ Ես հիմա սրա մեկ տողը մեկնեմ։ Աստվածատուրն ասում է՝ էսպես խաղերը որ կան, աղաքար են. որ գցես աշըղի փորը, օխտը տարի չի հալվիլ։ Հիմա լսեցեք
- — Ահա հղե, հղի հայող ա, աղ ա։
Կնշանակե՝ ահա ճանապարհ, երկու-հոգիս մտիկ տըվող է, աղ է։
Հիմի պետք է իմանալ, թե էս ինչ ճանապարհ է, կամ ի՞նչ երկու-հոգիս է մտիկ տրվողը և ի՞նչ աղ։ Ահա ինչ։ Ղովտի կինը, որ Սոդոմից փախչելիս երկու-հոգիս է եղել (որից պիտի ծնվի Նեռը) ետ է մտիկ տվել ու իսկույն աղեքար է դառել։ Ահա հղե, հղի հայող ա, աղ ա...
— Ո՜ւհ, դրա տունը շինվի,— բացականչեց Մանվելը.— ես էլ եմ ասում՝ ինչի է էդքան շատ խոսում... Արություն, էդ
