Այս էջը հաստատված է
- Բայց մեյդանում նա խաղում է,
- Ջրիդ ասված հաստ մահակը
- Ձեռի միջին դողդողում է։
- Այս խաղումը նա փոխվում է,
- Կարմրում է ու սփրթնում,
- Իր հրաբուխ թուխ աչքերը
- Չորս կողմն է նա ձըգձըգում.
- Հանդեպինը թե պարսիկ է,
- Վառված քաջի որսն է այն,
- Ո՞վ կարող է սանձել հային,
- Թե նա կամի ցույց տալ իրան։
— Կեցցե՜ն քաջազունք հայոց,— բղավեց Մանվելը իր ձայնի բոլոր ուժովը...
— Ա՛ տղա Մանվել, կամաց բղավի, թե չէ՝ հենց կիմանան թե տունը կրակ է ընկել․․․
— Ի՞նչ եք ասում,— պատասխանեց Մանվելը.— «Ո՜վ կարող է սանձել հային, թե նա կամի ցույց տալ իրան»։ Ախր մեկ էդպես բարձրացրո՛ւ, գովի՛ր մեր քաջերին, որ հոգիս փառավորվի, սիրտս ուրախանա, ախորժակս բաց ըլի, մեր քաջերի կենացը կոնծեմ,— ասաց Մանվելը և մի բաժակ գինի դատարկելով՝ սկսեց երգել․
- Երկինք զվարթ ակնարկեն,
- Նահապետն ի սիրտ ցնծա.
- Զանձն աստուծո ի նըվեր,
- Յար ու կենոք ճոխանա.
- Աստվածապաշտն ի հասպարեզ,
- Գոռոզն ինքնին կորանա...
— Սպասիր, սպասիր, Մա՛նվել, ես դեռ չեմ վերջացրել,— ասաց Արությունը և շարունակեց իր ոտանավորը․
- Հայի լեզուն շատ ճարտար է,
- Նրա երգերն անհամար են,
- Բայց իր տաղանդն ու հանճարը
- Դժբախտ կյանքին հավասար են․
- Թե երգում է նա դիվանի,
- Ավայ-ախըր, կամ հասարակ,
