հիմի աստծու աչքը քաղցրացել ա մեզ վրա, մեր ազգի վրա։ Բա չլսեցի՞ք, որ ասեց։
Եթե դու գովեիր հայոց քաջերին,
Մի համբույր կտայի սազիդ սիմերին...
Մեր Գեորգն ու Բաղդասարը հիմի Թիփլիս են, ընդիանց գրեր են ուղարկում, որ ես կարդամ, դուք անկաջ դնեք, բայց, մեղքս չեմ թաքցնիլ, ալարս էկել ա, թե կարդամ։ Գրում են, թե՝ «Ժողովրդիդ քարոզի...», էլ չեն գիտում թե ժողովրդի գխուխն էնքան ա հաստացել, որ մամռնակալել ա։ Էդ Քերոբեն՝ ո՞վ գիտե՝ հիմի նրա համար էկավ ուստի սազը խլեց, որ ինձ զգուշացնի, միտս բերի մեր երեխոց գրածը, թե չէ՝ մի օր էլ կգա իմ փիլոնը կխլի... Ուստա, աստուծով մխիթարվես. լավ է, շատ մի նեղացնիլ սիրտդ, աստված ողորմած է, մի նոր սազ կառնենք քեզ համար. օրհնյալ լինիս, դու էլ այսուհետև հայեվար ասա, ինչ որ ասում ես... Հայոց լեզուն Ադամի լեզուն ա, ամեն լեզվից հարուստ, ամեն լեզվից քաղցր։ Էս սահաթը մեր Նարեկի նման գիրք ոչ մի ազգ չունի, չունքի ուրիշի լեզուն աղոթք անելու համար հարմար չի գալի, բայց հայոց լեզուն էնպես լեզու ա, որ ամեն բանի էլ հարմար ա գալի, կուզես աղոթք արա, կուզես անըծի՛, կուզես գովի, կուզես փտնի. էլ ի՞նչ ես ուզում... Ուստա, էն ի՞նչ անուններ էր տալիս Քերոբեն, բա դու ասում ես՝ ոչ մի վարդապետ, ոչ մի եպիսկոպոս չի կարող ինձ չափ բան գիտենալ, բա ինչի՞ չկարացիր պատասխան տալ...
— Ես որդիանց գիդենամ,— պատասխանեց աշըղը,— քթաբից սավահի, մենք ուրիշ գիրք չենք ընդունում։ Նահլաթլամա (նզովք) է դրած մեր հին ուստաներից, ես ի՞նչ մեղավոր եմ։ Այբբենի տեղ էլ մեզ ալիֆ բեյ են սովորեցնում, որ ալիֆլամա, ղաֆուլլամա, զինշփլլամա խաղերի միտքն ու զորությունը հասկանանք, իմանանք, հիմի որ ես ձեզ ասեմ— «Բեյի ղային, սեյ, օխեյիֆ տըր քյաֆ, թեյինան բե՜յ», դուք չեք հասկանալ, բայց ամեն աշըղ էլ դաս է առել, գիտե որ «Բեյի, ղալին սեյ»՝ կնշանակե՝ Պողոս. քյաֆ, թեյինան բեյ՝ քթաբ (Պողոսը կարդացել է ս. գիրքը)։ Եթե ասեմ՝
«Քի՞մ սախլադի ջանդա գափ, վով, բեյի գալ» (ո՞վ պահեց իր մարմնումը որդ).
