1
— Համբո՛, լսե՞լ ես, մեր աղեքը բաժանվում են,— ասում է ծառաներից մեկը մյուսին, սրահը ցախավլով ավլելիս, և միևնույն ժամանակ ավելի կոթը դիմհար է տալիս ծնոտի տակ: Իսկ մյուս ծառան, որ թիով էր քերում, թիակի կոթի վրա է կռթնում և զարմացած՝ ասում է.
— Բաժանվում ե՜ն… ասում ես՝ բաժանվում ե՜ն… հետո՞։
— Էլ ի՞նչ հետո, բաժանվում են էլի՜:
— Բաժանվում ե՞ն… հը՜մ…
— Դու ո՞ւմ մոտ կմնաս, որ բաժանվին, Հա՛մբո։
— Ե-Ե՞ս, Արթին։
— Հա՛, դո՛ւ, Հա՛մբո։
— Ես ո՞ւմ մոտ կմնամ, ասում ե՞ս։
— Հա՛, դու ո՞րի մոտ կմնաս. էլ քա՞նի հարցնես, խուլ խոմ չե՞ս…
— Ախր մի կա՛ց միտք անեմ է՜, о՛րհնած, ի՞նչ ես շտապում։ Որի մոտ կմնա՜մ… դու ի՞նչ կասես. ո՞րի մոտ մնամ, որ լավ լինի։ Բայց սպասի՛ր, դու ինքդ ո՞րի մոտ կմնաս։
— Ե֊ե՞ս…
— Հրամել ես, դու ինքդ։
— Առաջ դո՛ւ ասա, ես եմ հարցրել առաջ։
— Չէ, դո՛ւ ասա։
— Չէ, ես ոչինչ չեմ ասիլ։
