— Մեր հայրը ոչինչ չի թողել, ինչ որ տեսնում եք, բոլորն էլ իմ աշխատանքն է։ Ես վկաներ ունիմ, որոնցից մեկն էլ ահա Մարպողոսն է։
— Ա՜յ, նոր բան,— բացականչեց Սմբատը։— Ասա ինձ, Մարպողոս, ինչո՞վ ես հաստատում դու, որ մեր տուն ու տեղը, մեր շարժականն ու անշարժը մեր հոր թողածը չէ։
— Նրանով եմ հաստատում, որ հայրդ մեծ պարտք է թողել, և եղբայրդ է վճարել այդ պարտքը։
— Անամո՜թ,— բացականչեց Տիգրանը,— տեսեք ինչե՜ր են հնարել...
— Ձայնդ կտրիր, անպիտան, քեզ ո՞վ է խոսեցնում,— բղավեց Ավագը։
— Մարպողոս, հեռացի՛ր այստեղից,— ասաց Արշակը․— դու արյուն ես ուզում գցել մեր տունը, ով գիտե ի՛նչ ոխ ունիս հանելու։
— Մարպողոսն իմ հյուրն է. և այս տունն էլ իմն է․ ո՞վ ունի իրավունք այստեղ հրամայելու։ Դուրս եկեք ինքներդ, անպիտաններ,— ասաց Ավագը և ձեռքը տարավ դեպի խանչալըԼ
Տիգրանը, որ ամենից ուժեղն էր, վրա ընկավ եղբոր խանչալին, և դարթու տալով՝ պոկեց խանչալը քամարի հետ միասին և նրան զինաթափ արավ։ Ավագն սկսեց օգնություն կանչել բղավելով.— Հա՜յ, հասեք, ինձ սպանում են։
Սմբատը մնացել էր տեղն ու տեղը սառած. չգիտեր ինչ աներ։ Բայց Ավագը մի կողմից օգնություն էր կանչում, մյուս կողմից մյուս երկու եղբայրներին հարվածներ տալիս։ Նրանք էլ առանց զարկելու ոտ ու գլխից բռնեցին և դուրս շպրտեցին։ Դուրս արին և Մարպողոսին և դուռը կողպեցին։ Մարպողոսը փախավ, իսկ Ավագն սկսեց դրսից ապակիները կոտրատել և բոլոր դրացիներին իր գլխին հավաքել։ Գտնվեցին չարերի մեջ և բարի մարդիկ, որոնք հեռացրին Ավագին, որ դուռը կտրած և կացինը ձեռքին՝ սպասում էր, որ դուրս եկողի գլուխը ջախջախե։ Հավաքվածներից շատերը երբ լսեցին, թե ոչ ոքի վնաս չի եղել, շատ տխրեցին։