Էջ:Ghazaros Aghayan, Collected works, vol. 1 (Ղազարոս Աղայան, Երկերի ժողովածու, հատոր 1-ին).djvu/359

— Մի՞թե մեր այն ընկերները, որոնք ծառայող են, վա՞տ մարդիկ են։

— Նրանք էլ են լավ։

— Մի՞թե նրանք, որոնք վաճառական են կամ արհեստավոր, վա՞տ մարդիկ են։

— Նրանք էլ են լավ։

— Հավատացի՛ր, Սմբա՛տ, ամենքն էլ լավ են ջոկ-ջոկ վերցրած, միայն դրանց իրար հետ միացնող մի կապ, մի կարգ, չկա։ Խոստովանում եմ, որ մենք մի անկարգ և անկապ ժողովուրդ ենք, և այդպես ենք եղել նույնիսկ Վաղարշակի օրով, երբ նա գրում էր իր եղբորը մեր անկարգության մասին, լավ միտս չէ, թե ինչ խոսքերով։

— Սպասի՛ր, ես հիշում եմ այդ կտորը. «Ո՛չ կարգ ինչ լեալ աստ յայտնի,— ասում է — և ոչ մեհենից պաշտամունք, ոչ գլխաւորաց աշխարհիս առաջինն յայտնի է և ոչ վերջինն, և ոչ այլ ինչ օրինաւոր, այլ խառնիխուռն ամենայն և վայրիվերոյ»։

— Հա՜, հենց այդ էի ուզում ասել, մի՞թե հենց հիմա էլ այնպես չե՞նք. ի՞նչ օրինավոր կարգ ու կանոն կա մեր ընտանիքի մեջ, մեր հասարակության մեջ, մեր դպրոցի ու գրականության մեջ, նույնիսկ մեր վարդապետների վերաբերությամբ, որոնցից մեկն ստանում է մի քանի հազար, չգիտես իր ո՞ր արժանիքի համար, իսկ մյուսն այնքան չի ստանում, որ իր գդակն ու կոշիկը նորոգե։ Ուղիղն ասած, ես շատ էլ ընդդեմ չեմ այս անկարգությանը. այս ցույց է տալիս, որ մենք դեռ կիսավայրենի և կիսակիրթ ենք, որ ասել է դեռ չենք ծերացել, ուրեմն կարող ենք լավ կարգերի և լավ ապագայի հույս ունենալ։ Քեզ օրինակ մեր նոր լեզվի անկարգությունը, որ իմ աչքում թերություն չի ամենևին, այլ տհասություն, համբակություն. և զարգանում է արձակ համարձակ, առանց ենթարկվելու որևէ կարգ ու կանոնի։

— Երանի՜ քեզ, Արմենա՛կ, որ այդքան լավատես ես ու լայնասիրտ․ դու ներողամիտ աչքով ես նայում մեր այն թերությունների վրա, որոնցից վրդովվում են շատերը գժվելու չափ։ Այս երևի նրանից է, որ քո կաշին դեռ չի դաղվել։ Ի՞նչ ես կարծում, ուրեմն մեր Ավագն է՞լ է լավ մարդ...