ԳՅՈՒԼՆԱԶ ՏԱՏԻ ՀԵՔԻԱԹԸ
Ա
Ձմեռն էր` գիշերը երկար։
Գյուլնազ տատիկը՝ գլուխը քուրսու վրա դրած ննջում էր։
Մանուկները վրա թափվեցան, քունը փախցրին և ստիպեցին, որ իրանց համար մի հեքիաթ ասի։ Նա էլ սկսեց.
— Եղել է չի եղել՝ մի սիրուն արտուտիկ։
Կտուցը սուր՝ մեր Արշակի քթի նման.
Թևերը փափլիկ՝ Շողիկի կռների նման։
Բմբուլը խուճուճ՝ Տիգրանի մազերի նման,
Ահա այսպես սիրուն էր արտուտիկը։
— Բա ինձ նման ոչինչ չունե՞ր,— ասաց Վանին։
— Բա ի՞նձ,— ձայն տվավ Հռիփսիկը։
— Ինձ էլ չասացիր,— լաց էլավ Նազիկը։
— Սպասեցեք, սպասեցեք, երեխեք, դեռ չեմ վերջացրել, ամենքիդ էլ բաժին կտամ,— ասաց տատիկը և շարունակեց.
— Աչիկներն այնպես նախշուն էին, ինչպես Վանիկի աչքերը։
— Կատարն այնպես կարմիր էր, ինչպես Հռիփսիկի թշերը։
— Ոտներն այնպես բարակ էին, ինչպես Նազիկի մատները։
— Ես ոտները չեմ ուզում,— ասաց Նազիկը։
— Ախ, Նազիկ ջան, ես ուզում էի ասել տոտիկները,— ասաց տատիկը։
