Այս էջը հաստատված է
ՏԱՎԱՐԱԾԻ ՃԱՇԸ
Մի խամ տավարած,
Բավական քաղցած,
Աղբրի մոտ նստած,
Ուտում էր չոր հաց։
— Ցամաք մի՛ ուտիլ,
Ասաց ընկերը։
— «Բա ինչո՞վ ուտեմ,
Ուրիշ բան չունեմ»։
— Դանակո՜վ, եղբա՜յր, դանակո՜վ...
— «Այդ լավ ասացիր.
Դանակով կտրեմ,
Ջրումը թրջեմ,
էլ ցամաք չուտեմ... »:
1882
ՊԱՐՏԻԶՊԱՆ
Ամառն է. կարծես կրակ է բարձրանում
Գետնի երեսից և հուրհըրատում.
Ոչ շունն է հաչում, ոչ ճիճին երգում,
Գորտն էլ է լռել, էլ չի կռկըռում։
Ամենքն էլ փախել, հով տեղ են գտել,
Իրանց բներում լռվել պապանձվել.
Միայն մի հատիկ մարդ է երևում,
Խոր ընկած դաշտում, առվի եզերքում։
Կանգնած է մարդը արևի տակին,
Ոտն ու ծունկը բաց, բահը դրած ուսին,
Մի շապիկ միայն ունի նա հագին
Եվ մի սպիտակ թասակ կա գլխին։