ազատություն տանք նրան, թող երթա իր համար, ինչպես եղել է միշտ։
Այս ասելով՝ Բելլերոֆոնը աղոթած սանձը վեր առավ Պեգասի գլխից:
— Գնա՛, իմ Պեգաս, դու այժմ ազատ ես միշտ և հավիտյան,— ասաց նա տխուր ձայնով։
Արծաթափայլ թևերով ձին գլուխը դրեց իր տիրոջ ուսին և չշարժվեց տեղիցը։
— Դու չե՞ս ուզում ինձանից հեռանալ,— հարցրեց Բելլերոֆոնը շփելով նրա վիզը.— ուրեմն կա՛ց, որքան ժամանակ որ կամենաս։ Հիմա գնանք, ուրեմն, Հոբաթ թագավորի մոտ՝ նրան աչքալույս, որ Քիմեռ-Օշափն այլևս գոյություն չունի:
Բելլերոֆոնը համբուրեց գանգուրիկ տղային, նրան մնաս բարով ասաց, խոսք տվավ, որ էլի շուտ ետ կդառնա, և գնաց։
Անցան շատ և շատ տարիներ. գանգուրիկ տղան մեծացավ և սկսեց թռչել ամպերից վերև, ավելի և ավելի բարձր, քան թե Բելլերոֆոնը, և հաղթությունների համար ավելի մեծ փառքի հասավ, քան թե Օշափի հաղթողը։
Այս փոքրիկ տղան դառավ մե՜ծ բանաստեղծ...
1888