Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Նա ինձ կաթ տըվավ, տըվավ և լեզու,
Մինը քան ըզմյուսն ավելի անուշ,
Մեկով իմ փափուկ մարմինն էր սնվում
Մյուսով զարգանում իմ հոգին քնքուշ։
Ի՜նչ կա այնքան քաղցր ու սննդարար,
Որքան անարատ կաթն է մայրական,
Ո՞վ կարա խոսիլ այնպես սրտաբուխ,
Ինշպես որ մայրն է թոթովում մանկան։
Կարծես հիմա էլ տեսնում եմ մորըս,
Ես իբրև մանուկ գրկումն եմ ահա,
Նուրբ շրթունքներիս զարկում է մատով,
Որ իր հետ ձայնեմ «աղո՜ւ» կամ «ագա՜»։
Ես թոթովում եմ, հրճվում է մայրըս,
Իմ մեջ գտնում է շնորհքի նշան,
Չար աչքից ազատ պահելու համար՝
Վըրաս կարում է պես֊պես թալիսման:
Տարեմուտի երեկոյին
Մայրըս թխեց կարկանդակ,
Մեջր դրավ հոնի կորիզ,
Իբրև բախտի նշանակ։
«Կորիզն, — ասաց, — ում որ ընկնի,
Դովլաթավոր կըդառնա,
Ո՛ւր որ գնա, ինչ գործ բռնե,
Փառք ու պատիվ կըստանա»։
Կարկանդակը բաժանեցինք,
Կորիզն ընկավ ինձ բաժին,
|
|