կույն կարգադրում է, որ Ո֊երը հանեն։ Շատ լավ, շնորհակալ ենք, որ այդպես շուտ ըմբռնել եք կանոնադրությունը, բայց, ի սեր աստծո, ինչո՞ւ մեկ բերան չխո-ստովանել, թե ո՞ւմ արտն է հնձել։ Թվացել է, որ իմ արածը մի մեծ բան չէ, դրանից էլ հեշտ բան ի՞նչ կա որ, ուրեմն կարժե՞ միթե որ ասենք, մենք ընդունեցինք պ, Աղայսձնց ի մշակած ուղղագրությունը։ Եթե հեշտ է, հապա ինչո՞ւ շեն ընդունում շատերը, նույնիսկ Պռոշ֊ /անցը։ Եթե ընդունե լն անգամ դժվար է, որքան դժվար է ուրեմն առաջին գիտակցական քտյլ անելը, ինքնիրան տ ա րհ ա ֊ մոգելը, երկմտելը, քնն,աղատելը, ուրիշին համոզելը: Չէ' որ ղա տարիների և ոչ րոպեի արդյունք է։ Բայց տեսեք մեր բարեպաշտ խմբագիրն ինչ է ասում։ Ա- սում է' Ո֊ն կպահենք այն բառերում, որոնց մեջ այդ տարլր արմ ատի մեջն է, ինչպեսճ անուն, անուան և ոչ անւան, լե- ղու, լեզուի, լեղուում և ոչ լեզւի, լեզւում լեղւա բանական։ նրա դեմ կասենք ըմբոստ աշակերտին կարելի է մի թունդ ապտա¬ կով կարդի թերել, դժվարը' բթամտին բան հասկացնելն է։ Չկա աշխարհ ի и երեսին ոչ մի քերական,. որ չէինի ընդունե֊ լիս [եղվի հոլովական փոփոխումները, սղումները—կորուստ¬ ները։ Ամեն լեզվո ւմ ուղղականը ուղղա կանի պես է դրվում, սեռականը' սեռականի. այսպես և մյուս հոլովները։ Այսպես ասում և գրում ենք հայր, հօր, և ոչ հայրի, տուն, տան և ոշ տունի. նա, նրա և ոչ նաի. ես, իմ և ոչ եսի, սուր, սրի և ոչ սուրի• գՒրՔ* ԳՐՔՒ ե ոշ դիրքի• աստլած, աստուծո և ոշ աստուածի։ Ահա այս համաշխարհային և հանրամարդկային օրենքով պետք է դրել այնպես, ինչպես որ ասում ենքճ չեղա լեզվիւ ե ոչ լեզուի, անուն, անունի կամ անվան, և ոչ անու֊ ան։ Ինչո՞ւ համար կգրենք նվեր, զվարթ, հոդված, հատված, բայց լենք գրի աստված, արդյո ք բարեպաշտության համար, բայց չէ* ՈՐ ճշմ աբիա բարեպաշտությունը պահանջում է Աւստուծո անունը ավելի սրբությամբ և մաքրությամբ արտա¬ սանել, քան որևէ հոդված կամ հատված, և չէ՞ որ մեր մա- լքի նկի ն սինոկները, որոնք հայերեն կարդում են իբր օտար լեզ֊ վով գրած տառերով, կարդում են աս֊տու֊ած, АстуЭЦ-!/ ե ոչ աստ ֊ ւա ծ։ Բավակա՞ն է մինչև այստեղ, թե' էժ կուզեք։ «Մուրճձ֊ի այս անհամ <րՆերքին տեսությունից» մեր դառ֊ 186
