հրավիրելու համար դեռ սպասում էր Նյութական հնար գտնե¬ լու։ Տերության քոլոր եկամուտը ծովային ուժը սաստկաց¬ նելու ։[րա էր գնում և դեռ չբավելով, ահագին պարտքի տակ կր ընկել և մոտ էր կատարյալ սնանկության։ Սակայն այդ ժո¬ ղովուրդը, որը եզակի է անօրինակ ազգասերներ ունենալու մեջ, տարի չթաշեց միլիոններ րնծայեց ազգային գանձարանին և տերությունը նյութական անկումից փրկեց։ Այստեղ, պետք է շեշտեմ, որ հույն ժողովրդի երախտա¬ գիտության զգացումը գերազանցում է նրա ազգասիրության զգացմանը, և վերջինը հետևանք է առաջինին։ Հույները Նույ¬ նիսկ իրանց ամենափոքր բարերարին աստվածացնում են, կենդանի բարերարների համար արձաններ են կանգնեցնում, իսկ մեռածներին պաշտելի սրբոց կարգն են անցկացնում։ Այգ բարերարները ծագում ով և վիճակով մեծ մասամբ նույնն են լինում, ինչ որ մեր կինտոները, բախկալները, կապալառունե¬ րը և վաշխառուները։ Ալեքսանդրիա յի ամենահոյակապ տնե¬ րը այդպիսի հույների են պատկանում։ Այդ մարդիկր նույնիսկ մանկությունից և ոչ մի կոպեկ չունեցած ժամանակ ուխտ են դնում չամուսնանալ, ամեն վայելքներից իրանց զրկել ե ամե¬ նայն ջանք գործ դնել հարստություն ձեռք բերելու ե ազգին ՆւԷիրելու։ Եվ մեծ մասամբ հասնում են իրանց նպատակին և դառնում ազգի պաշտելի հերոսը, թե կենդանության ժամանակ և թե մեռնելուց հետո։ Գրանցում ամեն նվեր սուրբ է, ինչ գնով կուզի ձեռք բերված լինի. մենք չունենք դրանց նմանօրի¬ նակ ազգասերներ, որովհետև մենք չունենք և նրանց երախտա- գիտական զգացումը։ Pայց ո՞վ պետք է հանե մեր ազդին այդ մոլոր ճանապարհից, ո՞վ պետք է առաջնորդն նրան դեպի Լա¬ վագույնը և վսեմը։ Դրա միակ պատասխանն է' գրականությու¬ նը։ Ուրեմն դառնանք գրականությանը և տեսնենք, նա ի նչ վի¬ ճակի մեջ պետք է լինի դրված, որ կարողանա իր վսեմ կոչ¬ մանը բարեխղճությամբ ծառայել... IIII Գրականություն ունենալու համար հարկավոր են դրա՝ կանագետներ։ Արդյոք ունե՞նք մենք իսկական գրական։։։. 190
