Ուսումը միայն այն ժամանակ չէ անբեղմնավոր, երբ որ աշակերտը կարդացածը մոռանում է, այլև այն ժամանակ ևս անբեղմնավոր է, երբ նա շ|ւ մոռանում միմիայն նոոս Տամար, որ սոամը շարունակում է
Ուսումը կարող է բեղմնավոր կա ցոլք անել որքան վար ժապետի դա и ավանդության մարդավարի ձևը, նույնքան հորա ավան դած նյութը, դասագրքի բովանդակությունը, ուղղությունը, հորա լեզուն։
Աճելությունը, մտավոր աճելությունը տպավորությունը ։ ենք ստանում, իսկ տպավորությունը զգալուց, զգայելուց. Այն նյութը, որ մեր զգացմունքների, մեր սրտի ոա մտքի քնարի թելերը չեն ‘շարժում մի ախորժալի եղանակով, նոք և ոչ աճեցող ասլավորույուն կդառնան։ Մեռածը կենդանություն չունի, հետևապես.և ոչ աճելություն։
Եթե պ. Մանդինյանը կցանկանա շարունակել, ես ազնիվ կռվից փախչող չեմ, մանավանդ, որ այս կռիվը իմ սըրտին ամենամոտիկ առարկայի մասին է, սըին նվիրված եմ ամենայն հոգվով և մտոք, իհարկե, իմ ուժիս համեմատ։ Ես դեռ ասելիք շատ ունիմ, դեռ մարդավարի կարդացնելու ձևի մասին ոչինչ չեմ ասել։ ես և պ. Մանդինյանը իրար շաս՝ լավ ենք հասկանում, րայց այդ ի նշ օգուտ մեր ընթերցողներին. մենք պետք է այնպես խ՛ոսենք, որ նրանք էլ մի բան հասկանան և մի օգուտ քաղեն։ Մենք շատ անգամ իրար ասած ենք կրկնում, միայն զանազան բառերով, և երբ հարև լինի, ես այդ ցույց կտամ մի շարք օրինակով։ Պ. Մանդիննյանի շատերի համար մութ և անհասկանալի դրվածները շատ վնաս են իմ ասածներին, որոնք այնքան պարզ են, որ ամեն մարդ կարող է ասել այդ խոմ մենք էշ գիտենք, բայց ուրիշ բան է պ. Մանդինյանի ասածր, սրի հասկանալը ամեն մարդու խելքի բան չէ»։ Այսպես մերոնք, թե ուսյալ և թե տգետ' մոլորություն ունին իրանց չհասկացածը հասկացածից գերադասել, ինչպես և դժվարը հեշտից, խավարը լույսից։ Այս հատկությունից ազատ չի նույն ինքը պ. Մանդինյանը ։ Նա յուր խոսքը վերջացնելով դառնում է դեպի յուր աշակերտները, հորդորելով նրանց, որ դժվարը հեշտից գերադասեն
