կարծում է, թե մարդասիրություն է այդպիսի մարդկանց վարժապետական պաշտոն տալը։ Մասնավորի կյանքի ապահովությանը զոհել մի ամբողջ սերնդի բախտավորությունը և կյանքը, սարսափելի մոլորություն է։ Վայ այն ժողովըրդոցը, որոնք հոգևորական են շինում մի մարդու, նորա խեղճության վերա միայն ուշ դարձնելու և ճարահատությանը։ Ո վ կարե պախարակել մի բան, որբարեսրտությունէ։Բայց մի թե բարեսրտություն չի լինիլ, եթե յուրաքանչյուր գյուղում և քաղաքում՝ մի-մի սեղանատունբացվեինմարգոցձրիապես կերակրելու նպատակով, բայց ի նշչարբանկարող էր ավելի չար հետևանք ունենալ, քան թե այս բարի ձեռնարկությունը։
Այս հանգամանքը արդեն ինքնըստինքյան մատնա֊ցույց է լինում, որ յուրաքանչյուր դպրոցին կից պետք էլ ինիմիարհեստանոց։ Եթեաղջկանց դաստիարակության մեջձեռագործությունն անհրաժեշտ,հարկավորէհամարվում,որքան առավել հարկավոր պիտի համ արվիտղայոց մի որե-վիրյե արհեստ իմանալր։ Եվ այս ոչ միայն տնտեսական եմարմնամարզական կետից նայելով մեծ օգտավետությունունի, այլ նաևմտավորև հոգեկան զարգացման մեծ օգնու֊թյուն և դյուրություն է տալիս,վասն զի մարդս միմիայնմտածելու չէ ընղուն ակ, այլ նաև երևակայելու և գործելու:Գործելը միմիայն գր ել չէ, և կարդալը,որմտածելու հետսերտ և անբաժան կապակցությունունին, այլայնպիսիգործ,որհանգստություն է տալիս այլզբաղմունքներին և ժամանակ է տալիս նոցա շունչ քաշելու և զորանալու։ Արհեստները կարող են .շատ հասարակներից լինել, ինչպես են կոշկակարությունը, իհարկե ավելի կատարելագործյալ ձեվով, դերձակություն, հյուսնություն, երկաթագործություն, կազմարարություն և այլ այսպիսիք։ Մենք մեր դաստիարակության կերպը մեր ազգի վիճակին պիտի հարմարեցնենք, ինչ հարկավորություն կա կուրորեն հետևիլ օտար ազդաց։Որ բանիմաց մարդը չի կարող նախագուշակել, որ եթե մեր դպրոցն եիի ընթացքը այսպես առաջ երթա, ինչպես այժմ, մեր մեջ կշատանա հետզհետե ձրիապես լավ ուտել լավ հագնվիդ սիրողների թիվը և մենք ազգօգուտ անդամ
