«ԴԱՍԸՆԿԵՐ»-Ի ՀՈՐԻՆՈՂՆԵՐԻՆ
«Հորիզոն»֊ի 23֊րդ համարում կարդացի Չիլինկարյան և Ռաջմաճյան ընկերների պատասխանը իմ քննադատության դեմ։
Պարոնները թվում են մի շարք խորին հնություններ և մեղադրում են ինձ, որ ես շեմ ուզեցել նկատել այդ, ըստ իրանց հասկացողության, նորությունները։
Ասում են. «արդյոք նորություն չէ՞, որ գրության ձևը չափազանց պարզ է, անջատ, ուղղահայաց և մի տողի վրա» ։
Ո՞վ չգիտե, որ մեր պապերը գրում էին իսկ և իսկ այնպես, ինչպես առաջարկում են պարոնները, այսինքն՝ չափազանց պարզ, անջատ, ուղղահայաց և մի տողի վրա:
Ուրեմն ի՞նչ է պարոնների այս նորությունը, եթե ոչ պապենականություն, մի ժառանգական հատկություն, որ դարերից հետո անգամ արտահայտվում է ինքնուրույնությունից զուրկ անհատների մեջ։
Ասում են. «միթե նորություն չէ՞ , որ այբբենարանը ամրողջովին ձեռագրով է տարվում» ։
Ո՞վ չգիտե, որ գրագիտությունը ամբողջովին ձեռագրով տանելը կատարվում էր հին դարերում, սկսած գրելու գյուտից մինչև տպագրության գյուտը։ Ուրեմն այստեղ էլ նույն պապենականությունը։
16 Ղ. Աղայան. Երկերի ժոզ. հ. IV
241
