Էջ:Gorts magazine (1917, issue 1).djvu/27

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված է

երկնակամար մը։ Ես իմ հոգւոյս մէջ որոնեցի և գտայ այն գոհարները, որոնցմով գարդարուեցաւ իմ կեանքս, և քանիցս յաղթանակեցի ժամանակին ու միջոցին, քանի որ պահեր եղան, ցաւի կամ ուրախութեան պահեր, որոնց միջոցին հոգիիս թևաբախումները զգացի յաւիտենականութեան մէջ։

Հանդարտօրէն մտածեցի ամեն անոնց վրայ, և բազմաթիւ էին անոնք, որոնց մասին հիացում, սէր ու նոյնիսկ վաղանցուկ գորովանք մը ունեցած էի, և ամենուն համար ալ բարեացակամ ու սիրագեղ զգացի ինքզինքս։ Երախտապարտ էի բոլոր անոնց, որոնք իրենց կամ տաղանդով, կամ հոգւոյ գեղեցկութեամբ, կամ իրենց անձին ոևէ մէկ ուշագրաւ արտայայտութեամբը սևեռած էին մտածումս և աղբիւր դարձած էին ինձի յուզումներու, բուռն զգացումներու, գորովանքի և նոյնիսկ տառապանքի։ Ժամանակի տևողութեան մէջ երջանկութիւնը ու տառապանքը միևնոյն բաներն են, և արժէք ունի միայն իրենց առաւել կամ նուազ ուժգնութիւնը։ Ուրեմն իմ կեանքիս մէջ քանի մը գարուններ ծաղկեր էին, և փոթորիկները որոտացեր ու անցեր էին առանց սուգ և աւերում յառաջ բերելու։

Իմ զաւակներս առողջ էին կորիւններու նման, և իրենց աչքերուն մէջ կը ժպտեր իմ աչքերուս ժպիտը, ու իրենց շրթներուն վրայ կուգային իմ հոգւոյս վանկերը։ Անոնք իմ զաւակներս ըլլալէ ետքը իմ հոգւոյս զաւակներն էին, և տակաւին իրենց մատղաշ սրտերուն մէջ կը ճանչնայի ուրախութիւնը կեանքին, ապագայ օրերու գեղեցկութեան բողբոջները, և վստահ էի, որ յաղթանակելով պիտի անցնէին իրենց սահմանուած կեանքի ընթացքի մէջէն։

Ւմ ցաւերս այս պայմաններուն մէջ չէին կրնար դառնութեան և անդարմանելի յուսաբեկութեան հետքեր թողուլ. ես կանգուն և հպարտ անցեր էի կեանքի բոլոր դերբուկներէն։ Գետնաքարշ նուաստութիւնր չէր խոնարհած երբէք իմ գլուխս, և եթէ դառնապէս արտասուեր էի երբեմն, ոչ ոք իմ արցունքներս տեսած էր, և այդ իսկ պատճառաւ ժպիտը միշտ պատրաստ եղած էր ծաղկելու տակաւին խոնաւ աչքերուս մէջ։ Գիտցեր էի իրենց նուազագոյն արժէքին վերածել կեանքի տաղտկալի և ցաւագին ժամերը ու գերագրգռել ուրախութեան ճաճանչներր։ Եթէ համակերպելով Միքայէլին բռնակալ սիրոյն և կասկածամտութեան, ջանացեր էի զերծ մնալ անոր պոռթկումներէն, ատիկա չէր եղած երբէք հեզութեան և նուաստութեան զգացումներով, այլ տեսակ մր գիտակցութեամբ իմ գերազանցութեանս մասին և ապաւինելով իմ հոգւոյս պայծառութեանը, ուր չէին կարող թափանցել, ոչ Միքայէլին և