սարդ վաճառական մը, քոմիսերի[1] ժապավենը կուրծքին, որ ամենքը կը ճանչնար այստեղ և հարմար ու պատշաճ խոսքով մը ներկայացուց զինքը.
- Տիկին, տաղանդավոր բանաստեղծ մը, Հակոբ Դավիթյան, գիտեմ որ բանաստեղծները կը սիրեք և համարձակվեցա ձեր մոտ բերել զինքը:
Ու երիտասարդին դառնալով՝
- Տիկին Հովսեփյան:
Տիկինը դիտեց զինքը՝ ուշադիր ու հետաքրքիր՝ ոտքեն մինչև գլուխը, փողկապը, կոշիկները, ձեռնոցը, սրամպուլինը[2], որոնք բանաստեղծի մը համար, բավական շնորհքով թվեցան: Մյուսը թողուց զիրենք:
Իրենց խոսակցությունը պարահանդեսի սովորական բանաձևով սկսավ.
- Աղեկ բազմություն կա այս գիշեր:
- Այո՛, տիկին:
Երջանկության սրտադողին մեջ չկրցավ բառ մը ավելցնել, վախնալով որ ապուշ խոսքով մը իր բանաստեղծի ենթադրյալ նրբամտությունը ի դերև չհանե:
Լռությունը կը շարունակեր ու ծաղրելի կը դառնար:
Տիկին Հովսեփյան սկսավ նորեն.
- Գյո՞ւղը կը նստիք:
- Ոչ, տիկին, Փերա կը բնակիմ:
Կը թոթովեր. անիմաստ խոսքեր պիտի ըսեր անշուշտ:
- Լսած եմ ձեր անունը, - ավելցուց վարանելով, իբրև թե խոստովանություն մը ըներ,– ձեր գրությունները միշտ կը կարդամ ու միշտ հաճույքով:
Երիտասարդը իր գրագետի ամենեն դրուրազգաց թելին մեջ արթնցավ:
