Եւ զմահաբեր պըտուղըն ճաշակեցին,
Եւ մերկ և խայտառակ զինքեանըս տեսին
Յանապական լոսողն, որ զգեցեալ էին:
Մահու գըրաւեցան, զի զպատուէրն անցին,
Ի տրտմութեան հովիտըս նոքա մըտին,
Եւ քրտամբք երեսաց ըզհրամանն առին
Վաստակել զերկիր և ուտել զբերս նորին:
Աստուածըն մարդասէր և հայրն եըկնայինք
Որ ոչ անտես առնէ զգործս իւրոյ ձեռին,
Զծոցածինն առաքեաց յերկիր ըստորին՝
Մարմին անապական էառ զմարդկային:
Ըզգործըս կատարեաց միածին որդին,
Առաքելովքն որսաց զազգըս մաըդկային,
Ոմանք զփառս աշխարհիս ունայն խոտեցին,
Զինչս և զըստացուածս աղքատաց տուին:
Եւ շատք զհալածանս կամաւ յանձն առին
Եւ զարիւնս իտեանց ի յերկիր հեղին.
Եւ դառըն տանջանացըն համբերեցին,
Որպէս զոսկի ի բովըս քըննեալ գըտին:
Իսկ կէսքըն կուսութեամբ գանձինս պահեցին,
Ի յայրս և ի փապարս լերանց բնակէին,
Սովով և ծարաւով զանձինս մաշեցին,
Ըզցայգ և ըզցերեկ աղօթս առնէին:
Անտես ի մարդկանէ անդադար ճըգնէին,
Ուրախութեամբ վըշտացըն համբերէին,
Բազում և անհամար են գունդըք սոցին,
Որ ոչ ճառել կարէ լեզու հողածին:
Զոր օրինակ աստեղք երկնից ոչ թուին,
Այնպէս գունդըք սրբոցն ի յեկեղեցին,
