Էջ:Grigoris Aghtamartsi, Taghs (Գրիգորիս Աղթամարցի, Տաղեր).djvu/22

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Jump to navigation Jump to search
Այս էջը սրբագրված է

Վասըն չգալոյ մօրուացըն Մարինոսին,
Զի բառքն էր նրբաձայն, ներքինի ասին,
Հասակն էր փոքրագոյն, այնու ստուգէին:
Եւ հայր վանացն ասաց.— Առաւել ճըգնի,
Վասն այն է նըրբաձայն և մօրուս չունի:
Եւ սարբըն Մարինոս փոյթ ի կոչնակի,
Արագահաս ծառայ ի յերթևեկի,
Ամենեցուն հնազանդ և լըսող լինի,
Անտըրտունջ ւ անվեհեր ի գործ աշխատի:
Լըցեալ էր բարաթեամբ կոյսըն գովելի,
Զի էր ամենայնի գործովքըն բարի:
Յաւուր միում հրաման ի հօրէն առին
Երեք կըրօնաւորք հետ Մարինոսին,
Ի պէտս կարեաց վանացն ելեալ գընացին
Եւ ի ճանապարհին պանդոկ մի իջին:
Գիշերն անդ օթեցան մինչ յառաւօտին
Եւ վադվենէ ելեալ լուսով գը նացին.
Ուր և առաքեցան ի պէտս ինչ գործին
Դարձան ի վանս իւրեանց, ուր գնացեալ էին:
Եւ յայնմ գիշերին, ուր եղբարքն էին,
Զօրական մ’ էր իջեալ ի յայն պանդոկին:
Նընջեաց նա ընդ դըստեր պանդոկապանին
Եւ յըղացոյց ըզնա յազդմանէ չարին:
Եւ, յորժամ ազդեցաւ պանդոկապանին
Խոշտանգեալ նա զդուստրն վասըն չար գործին,
Թէ՝ Ո՞վ ապականեաց զկուսաթիւն քոյին,
Ասա, զի գիտացից ըզգործող չարին:
Ասաց թէ՝ Աբեղայքն, որ առ մեզ իջին,
Մինն, որ էր մանկագոյն Մարինոս ասին.